Goe d, maar geen '100 jaar eenzaamheid'

Het boek “100 jaar eenzaamheid” van Gabriel Garcia Marquez was één van die zeer zeldzame boeken die, toen ik ‘m las, insloeg als een bom. Ik had niet eens zo heel veel verwacht van het boek (ik vermoedde dat het een wat zwaarmoedige familie-sage zou zijn), maar werd meteen meegezogen in het fantastische universum van Marquez: een magische, soms zelfs surreële raamvertelling van een eeuw vol meeslepende gebeurtenissen en kleurrijke personages. Ik werd getroffen door de vertelkracht van Marquez en diens knappe stijl.
Om die reden had ik dan ook hoge verwachtingen toen ik begon met zijn andere befaamde roman, “Liefde in tijden van cholera”. Om na lezing een licht gevoel van teleurstelling over te houden. Begrijp me niet verkeerd: het verhaal is goed, maar het is geen klapper als “100 jaar eenzaamheid”. Het boek verhaalt over de onwrikbare liefde van de romanticus Florentino Ariza voor Fermina Daza, die hem in eerste instantie afwijst, en het ongelooflijke feit dat Florentino na vele jaren (ruim een halve eeuw) haar alsnog voor zich wint. De triomf van de liefde. Een interessant gegeven, maar het leidt tot een verhaal dat toch wat eenduidiger en “gewoner” is dan “100 jaar eenzaamheid”. Wel de bloemrijke vertelstijl dus van Marquez, maar grotendeels zonder dat breedlopige en dat magisch-surrëele sausje.
Concluderend: dit boek is zeker het lezen waard, maar als je nog niet met Marquez bekend bent, zou ik beginnnen met het lezen van “100 jaar eenzaamheid”.