Een roman met vriendschap in de hoofdrol.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, wat een heerlijk verhaal om te lezen was Drie vrienden, een huis (en een klusjesman). Het is net of ik al jaren bevriend ben met Noor, Kiki en Joost. Zo voelde het tenminste voor mij. En dan leest een verhaal altijd lekkerder dan wanneer je afstand voelt met de hoofdpersonages.

De karakters van Noor, Kiki en Joost zijn naar mijn idee voldoende uitgewerkt om een reëel beeld van hen te krijgen. Dertigers in de bloei van hun leven, die op het punt staan belangrijke stappen te nemen. Klaar met hun studie en op het punt om een vaste baan te accepteren, hun relaties onder de loep nemende & nog meer dilemma’s die overwonnen moeten worden.

Het geheel wordt vanuit Noor beschreven in 41 hoofdstukken. Deze zijn van perfecte lengte om indien nodig (of gewenst) een pauze in te lassen. Want nog even het hoofdstuk uitlezen duurt geen 20 bladzijden, haha. Maar echt makkelijk wegleggen deed ik niet. Je zit er middenin en ik was te nieuwsgierig hoe het af ging lopen. Maar met een goede nacht van noodzakelijke rust tussendoor was ik al snel bij het eind aangekomen.

De schrijfstijl van Astrid doet denken aan haar eerdere werk: vlot, makkelijk toegankelijk en zonder al te veel opsmuk. Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) voelt aan als een echte feelgood roman met wat meer diepgang dan chicklit en voor zover ik weet is dat ook de bedoeling geweest.

Volgens mij heeft Astrid alvorens dit boek te schrijven grondig research gepleegd in de kunstwereld en dat is terug te lezen. Ze moet zich verdiept hebben in Van Gogh en zijn werken en eigenlijk ben ik blij dat het eens niet ging over ‘De 15 zonnebloemen in een vaas’ of de ‘Aardappeleters’.

De cover van het boek spreekt voor zich. Je zult gelijk Amsterdam herkennen aan de grachtenpanden & de eindbestemming van de tramlijn zegt ook genoeg. Hij past bij de inhoud van het boek en door zijn rode kleur met contrast van wit en zwart een eyecatcher in de boekhandel. De typografie van de titel door de verspringende letters is voor mij een plus (lekker rebels).

De titel is zoals hij hoort te zijn. De klusjesman heeft niet zo’n grote rol in het geheel dus dat ie tussen haakjes is vermeld is in mijn ogen meer dan terecht. Alleen op de een of andere manier mis ik een punt in de titel. Na het haakje sluiten zou naar mijn idee nog een punt horen. Maar ik ben niet van de taalpolitie daarvoor maak ik zelf nog veel te vaak fouten maar het voelt niet af op de een of andere manier.

Het geheel heeft er voor gezorgd dat ik het boek in no-time uit had en met een glimlach de laatste bladzijde omsloeg. Toen ik daags erna vernam dat Astrid aan een vervolg schrijft kon mijn dag helemaal niet meer stuk en kijk ik sindsdien vol (on-) geduld uit naar de dag die waarschijnlijk nog wel even op zich laat wachten.

Rest mij jullie alleen nog aan te sporen om naar de boekhandel te gaan, de bibliotheek of via de legale! digitale wereld jouw exemplaar te scoren. Veel leesplezier!

Deze review verscheen als origineel via mijn blog.