Sterk staaltje toveren met woorden en opbouw van het verhaal.

Achterflap:

"Meneer Linh ontvlucht zijn door oorlog geteisterde land, op zoek naar een betere toekomst voor zijn kleindochter. Zijn kamergenoten in het asielzoekerscentrum drijven de spot met zijn liefdevolle aandacht voor het kleine meisje. Meneer Linh voelt zich niet thuis in het vreemde land, tot hij op een dag meneer Bark ontmoet. Deze praat over zijn vrouw die net is overleden. Meneer Linh verstaat hem niet maar hij luistert, met zijn kleine meisje op schoot. Er ontstaat een innige vriendschap die alle taalbarrières overstijgt.
Maar op een dag worden meneer Linh en zijn kleindochter plotseling overgeplaatst naar een gesloten inrichting, elders in de stad. Hoe moet hij nu zijn vriend terugvinden? Met gevaar voor eigen leven onderneemt hij een ontsnappingspoging, die uitmondt in een dramatische ontknoping."

Het kleine meisje van meneer Linh gaat over wat een vriendschap kan brengen bij twee mensen die elkaar vinden in hun eenzaamheid waarbij een bankje als een anker van deze vriendschap centraal staat. Het verhaal laat zien dat je elkaar niet altijd hoeft te verstaan om toch een goede band met elkaar op te kunnen bouwen, sterker nog, het is misschien wel fijn als men elkaar niet verstaat waardoor de twee mannen puur met elkaar spreken door te letten op elkaars stemgeluiden en trillingen, mimiek, en gebaren waardoor een sterke onbevooroordeelde vriendschap ontstaat en een ferme, krachtige hand op de schouder al een groot dankbaar gebaar is.

“Meneer Bark zwijgt. Hij rookt in stilte. Meneer Linh wacht totdat de stem weer doorgaat. Zonder te weten wat de woorden van die man die al een paar minuten naast hem zit betekenen, merkt hij dat hij het prettig vindt om zijn stem te horen, de diepte en de krachtige, lage klank ervan. Trouwens, misschien vindt hij het juist wel zo prettig om die stem te horen omdát hij de woorden niet kan verstaan, zodat hij zeker weet dat ze hem niet zullen kwetsen, niets zullen vertellen dat hij niet wil horen, geen pijnlijke vragen zullen stellen en niet in het verleden zullen spitten om het met geweld op te graven en als een bloederig kadaver aan zijn voeten te gooien. Met het kind stevig op zijn schoot kijkt hij naar zijn buurman.” Blz 24

Meneer Linh is, nadat zijn zoon en schoondochter door oorlogsgeweld zijn omgekomen, samen met zijn paar weken oude kleindochter, via een boottocht, zijn land ontvlucht.
Door een sterk staaltje toveren met woorden en de opbouw van het verhaal weet de auteur de lezer net zo in het ongewisse te laten in alles wat meneer Linh overkomt als dat meneer Linh het zou voelen, want doordat hij de taal niet spreekt weet hij niet altijd wat er met hem gebeurd en dat gevoel krijg je als lezer ook.
Het is een verhaallijn waarbij je af en toe vraagtekens hebt maar als je de laatste bladzijden omslaat veranderd het in een nauwsluitend verhaal met een heel groot wauw effect, en dan pas herken je het verborgen verhaal.

Soms dan wil je zo graag een boek vijf sterren geven, niet alleen vanwege de indruk die het boek heeft achter gelaten maar ook om de prachtige teksten die het bevat. Het kleine meisje van meneer Linh is er zo één. Hoe vervloek je het dan als een chronologische fout die vijf sterren dwarsboomt, wat het geval is bij Het kleine meisje van meneer Linh, zie hiervoor blz. 139 “De oude man ligt opgerold op zijn zij.” Zie vervolgens blz. 141 waarbij Sang Diû op zijn borst wordt gelegd en blz. 142 waarbij ze met haar geringe gewicht op de borst van meneer Linh drukt. Helaas zal ik daarom dit boek, op papier vier sterren moeten geven maar in mijn hart blijft het met trots op vijf sterren staan.