Scoop! Trots op onze Sophie Kinsella van Nederlandse bodem.

Scoop! Is het 447 bladzijden tellende debuutroman van Iris Houx, die naast haar werkzaamheden als secretaresse op de Technische Universiteit, ook werkzaam is als columniste, waarbij ze publiceerde in dagblad Metro, TPO Magazine, Viva, Esta, en de online magazines ZE.nl en Whoopsie Daisy, later werd ze vaste columniste voor Chicklit.nl. Ze won diverse schrijfwedstrijden. Naast deze drukke bezigheden schreef ze vijf jaar lang, voornamelijk in de avonduren, als haar twee kinderen op bed lagen, aan Scoop!. Als feelgood-auteur bewondert ze zelf Sophie Kinsella die ze de queen of feelgood noemt, dit omdat ze zoals ze zelf zegt: “Zo ogenschijnlijk losjes, humoristisch en beeldend kan schrijven, waarbij je als lezer bijna samensmelt met het hoofdpersonage: ik vind dat gigantisch knap.” Als je Scoop! leest, wordt duidelijk dat de eigenschappen die Houx toeschrijft aan Kinsella zeker ook voor haar zelf opgaan.

Scoop! Evenaart de grootte van Shopaholic, Dagboeken van bridget Jones en Devils wears prada, op gelijkwaardig niveau maar dan van Nederlandse bodem. Het leest makkelijk weg, is meeslepend, opvallend in de schrijfstijl is dat het minimaal gedetailleerd geschreven is, maar toch beeldend is. Het gaat over zelfvertrouwen, voor jezelf durven opkomen, ben zoals je bent, liefde en dat alles wordt gebracht met een flinke dosis humor.

Het is Mei-Lan. “Hoi! Stoor ik? Waar ben je?” “Nee hoor. Gewoon,” begin ik te stamelen. “Bij iemand. Die ik ken. Ergens.” Jezus dat klinkt vaag. Eerder alsof ik een lijk aan het verstoppen ben. (Blz. 132)

Er zijn ook de vaak door de schrijfster zelfbedachte woorden in het boek te vinden die ervoor zorgen dat je regelmatig hardop lacht, zo is daar bijvoorbeeld de harige pannenkoek (blz. 199) voor een toupet, en spreek de per ongeluk, verkeerd uitgesproken naam van Jasmijn Wetzers, Wasmijn Jetzers (blz. 78) maar eens hardop uit.

De auteur heeft er bewust voor gekozen om de proloog In medias res te beginnen, hierbij begint het verhaal rond het einde van het verhaal, met de bedoeling de lezer meteen het verhaal in te trekken. Dit is een goede keuze geweest, je wordt direct het verhaal ingezogen en je zit gelijk vanaf het begin met een nieuwsgierigheid die niet meer van je af te schudden is, naarmate er meerdere gebeurtenissen volgen kom je langzaamaan in een page-turner gevoel, wat op zich een aparte leeservaring is bij een feelgoodroman. Hoewel er enige voorspelbaarheid in het verhaal zit, voorspelbaarheid waarvan je ook hoopt dat deze uitkomt zoals het een feelgoodroman betaamd, waren er genoeg verrassende wendingen om in het pageturner gevoel te blijven.
Het verhaal is in de ik vorm geschreven waardoor je in de huid kruipt van Esmée, het hoofdpersonage, je wordt meegenomen in haar leven waardoor je alles realiteitsgetrouw door de ogen van Esmée ziet, dat wat zij meemaakt, maak jij mee, dat wat zij niet meemaakt, maak je dus ook niet mee. Langzaamaan zie je Esmée, mede door de gebeurtenissen die zich opstapelen, veranderen van een onzeker type met weinig zelfvertrouwen, die niet voor zichzelf durft op te komen, veranderen in een vrouw die in het leven durft te staan en het leven naar haar hand durft te zetten. De volgende quote is daar een prachtig voorbeeld van, die als leidraad door het hele boek heen gebruikt kan worden.

If you don’t fight for what you love, don’t cry for what you lose (blz. 22)

Leuke wetenswaardigheid is dat de meeste celebrity personages die in het verhaal voorkomen, de auteur losjes gebaseerd heeft op bestaande celebrity. Zo is daar de reality-ster Kiona Laseur met haar rappende vriend Jay-Nay. Bij hen heeft ze een Nederlandse versie van Kim Kardashian en Kanye West gemaakt, waarbij ze haar eigen aanvullingen gaf. En het duo Jack en Timo die verdacht veel op Nick en Simon lijken. En wie zou nou toch Hank zijn, de mediageile homo die voornamelijk om zijn eigen, flauwe grappen lacht alsof hij een astma-aanval krijgt. (Bron: leesclub Hebban)

Dan is daar nog het lied van de Editors die titelloos in het boek blijft, maar de auteur ziet daar graag het lied Bird of prey omdat deze tekstmatig goed bij het verhaal past.(Bron: leesclub Hebban)

En dat de plaatsnaam Avier, evenals Groot Avier, klein Avier en Avier Achterbeek, waar het verhaal zich afspeelt, verzonnen is door de auteur zelf, met de achterliggende gedachte dat het dorp zo klein is dat het op een A4tje past (Bron: leesclub Hebban en verwijzing naar op blz. 43)

Achterflap:
Esmée Evers verhuist naar de grote stad, waar ze een baan krijgt als redactiechef. Althans, dat vertelt ze haar vriendinnen, in werkelijkheid is ze redactieassistente. Haar leugentje is lastig vol te houden als één van haar vriendinnen haar bazin wordt bij hetzelfde magazine. Wanneer een bekende tv-ster noodgedwongen moet onderduiken, krijgt Esmée de kans zichzelf te bewijzen. Ze bedenkt een plan dat niet alleen de media op zijn kop zet, maar ook haar eigen carrière, vriendschappen en relatie…
Glamour: “Wat een fris, sprankelend en grappig boek! Leest heerlijk weg.”

Jammer genoeg waren er voor mijn gevoel een paar dingen in het verhaal die niet echt klopten, zoals de leugen van Esmée, die iets te lang doorgaat, waardoor bij mij vraagtekens bleven hangen waarom ze dit niet op bepaalde, zeer geschikte momenten, eerder opbiechtte. Of dat een net aangetreden redactiechef 2 dagen lang haar redactie-assistente niet mist. Daarbij optellende dat er opgegeven een fragment is, van de stiltefobie van Esmée die mij sterk deed denken aan een soortgelijk fragment, dat te vinden is in Hou je mond! Van Sophie Kinsella, waarbij beide personages, hun diepste geheimen in een angstmoment uitstorten aan een manspersoon.

Daarom zal ik met pijn in mijn hart Scoop! 4 sterren moeten geven, maar wat had ik het graag 5 sterren willen geven!