Niet te vergelijken met de Hongerspelen en Expeditie Robinson

Twaalf kandidaten nemen deel aan een realityprogramma waarin ze moeten zien te overleven in de wildernis in het noordoosten van de VS. In het begin zijn de opdrachten vrij onschuldig, maar ze worden steeds heftiger. Dan volgt de ultieme test: in je eentje een tijdlang overleven in de wildernis.
Een deelneemster wordt steeds fanatieker - ze weet niet wie ze kan vertrouwen. Bij de laatste uitdaging raken haar reservers op en kan ze steeds minder goed realiteit van waan onderscheiden. Dan ontmoet ze een tiener die haar een wel heel onwaarschijnlijk verhaal vertelt. Of vertelt hij de waarheid? Zal ze hem vertrouwen?

In het verhaal maken we kennis met Zoo die aan het programma mee wil doen voordat zij met haar man een gezin gaat stichten.
Zoo komt in het verhaal over als zeer naïef.
Het is de bedoeling dat men een survivaltocht met uitdagingen maakt. de winnaar krijgt een gigantisch geldbedrag.
Het avontuur wordt door de programmamakers volledig geregisseerd en gemanipuleerd om het zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor de tv-kijkers.

Alle deelnemers hebben in het verhaal een bijnaam gekregen wat past bij het karakter, het beroep of de hobby’s van een persoon, zoals Zoo, Carpenter chick, Tracker, Waitress.
Later in het verhaal worden ook de eigenlijke namen van de deelnemers gebruikt, wat voor verwarring kan zorgen.
Er wordt aardig aan stereotype uitlatingen gedaan. Het ligt er allemaal net wat te dik op.

De laatste deelnemer heeft twee verhaallijnen. Ene ene uit het perspectief van de hoofdrolspeelster Zoo en de ander vanuit het perspectief vanuit tv-programma, waarin de belevenissen van de deelnemers en de beslissingen van de programma makers worden beschreven.
Tussendoor lees je wat kijkers van het programma vinden via zoiets als twitter.
Ik vond dt persoonlijk vervelend en voor mij geen aanvulling hebben op het verhaal. Voor mij was het bladvulling.
Mijn inziens was het de bedoeling van de schrijfster om het verhaal hierdoor een realistische draai te geven.

Het verhaal is soms erg langdradig. Het duurt een aantal pagina’s lang om een konijn te villen. Hoe lang kan zoiets duren?!

Het boek leest wel makkelijk weg, maar ik heb mij soms flink lopen ergeren aan de nativiteit van Zoo. Hoe had ze nu niet kunnen doorhebben wat er aan de hand was? Alles lag er zo dik bovenop.

Er worden soms hele goede tips gegeven die men echt zou kunnen gebruiken om te survivalen.
maar deze goede tips vallen in het niet bij het verhaal

De proloog geeft al te veel weer van waar heten het verhaal naar toe gaat. dat kan voor lezers twee kanten op werken. het kan mensen nieuwsgierig maken of het kan te veel verklappen.

Het boek wordt aangeprezen voorde fans van Wie is de mol? en Expeditie Robinson.
En voor de lezers die houden van boeken zoals ‘De hongerspelen’ en ‘De test’
Door deze vergelijkingen zijn de verwachtingen torenhoog. Kan dit boek dat waarmaken?

Het antwoord daarop is nee, helaas, het komt niet eens in de buurt.
Het is een aardig boek om even tussendoor te lezen, maar verder voor mij niet.