Gemengde gevoelens

The fates divide begint met de vlucht van Akos en Cyra in een transsporttoestel naar Ogra. Samen met hen reizen Eijeh en Cisi mee. Aangekomen op Ogra ontvangen zij een bericht van de tirannieke vader van Cyra. Hij wil een oorlog ontketenen en valt andere planten aan waarbij vele slachtoffers vallen. Het zal geen gemakkelijk opgave worden tegen hem te vechten. Hij is een meester in het manipuleren van mensen met stroomenergie en schuwt niet dat te gebruiken.
Tussen Akos en Cyra is er een intense spanning. Ze hebben diepe gevoelens voor elkaar, maar hun lot weerhoudt hun toe te geven aan de liefde die zij voelen. Het lot van Akos is te sterven in dienst van de familie van Cyra. Akos heeft het moeilijk om zich in zijn lot te voegen.
Dan wordt hun leven 180 graden omgegooid als geheimen uit het verleden naar boven komen.
Wat zal dit voor invloed hebben op de lotsbestemmingen? Kunnen zij de oorlog een halt toeroepen? En is er dan eindelijk plaats voor ware gevoelens?

"Het heelal was geen begrensde ruimte, maar dat wilde niet zeggen dat het leeg was. Asteroïden, sterren, planeten, de stroomvloed, ruimteschroot, schepen, maanbrokken, onontdekte werelden: dit was een plek van eindeloze mogelijkheden en onvoorstelbare vrijheid. Het was niet niets, het was álles

Het begin van het boek maakt dat je onmiddellijk op het puntje van je stoel zit. Je wordt meegenomen in een gejaagde, duistere sfeer. Jammer genoeg blijft dit zich niet voortzetten.
Naast een prachtig verhaal over stroomgaven, innerlijke conflicten en lotsbestemmingen is er veel ruimte voor politieke intriges waardoor de vaart uit het verhaal wordt gehaald. Hierdoor werd het een verhaal dat mij het ene moment enorm intrigeerde en het andere moment niet helemaal kon boeien.
Het plot is zeer verrassend te noemen.
Het verhaal wordt verteld uit het perspectief van diverse karakters. Dit geeft een extra dimensie aan het geheel. Het doet wat persoonlijker aan. Hier en daar hadden de karakters wat meer uitgediept mogen worden.
De schrijfwijze is niet te moeilijk, maar ook niet te makkelijk. Roth heeft de gave om de lezer bij het verhaal te blijven betrekken, zelfs las het even wat minder boeiend is. Daarna krijgt het verhaal weer een stimulans waardoor de vaart er weer in zit en je als lezer absoluut wil weten hoe het verder gaat.