Iedereen kan een ander kan verraden.

De kleur van Mare Berrens’ bloed is rood, net als het bloed van het gewone volk. Enkel is Mare een nieuw-bloedige: rood bloed met de krachten van een zilver-bloedige. Mare heeft de kracht om de bliksem te beheersen. Zij is het bliksemmeisje en dat maakt haar tot een gewild en gevaarlijk wapen voor het koninklijk hof.
Hoewel de koning publiekelijk haar krachten ontkent, ontdekt Mare iets bijzonders: ze is niet de enige nieuw-bloedige, daarbij heeft elke nieuw-bloedige een eigen kracht.
Mare ontsnapt samen met Cal uit de handen van de verraderlijke prins Maven. Hij wil Mare koste wat het kost aan zijn kant hebben. Cal is de tweelingbroer van Maven en beheerst het vuur. Samen gaan zij op zoek naar andere Roden en Zilveren om hen te beschermen. De nieuw-bloedigen moeten met hun krachten leren om gaan, om daarna samen te vechten tegen de overheersers.
Het is een gevaarlijke tocht waarbij Mare het risico loopt om zelf net zo te worden, als de mensen die zij veracht. Zal haar opstand slagen?

In het begin voelde het boek enorm verwarrend aan, het voelde alsof ik ergens middenin het verhaal was gestapt en dat klopt ook wel, want deel 2, Zwaard van Glas gaat verder daar waar deel 1: Rode Koningin, is geëindigd.
Je valt als lezer plotseling midden in een klopjacht. Maven, die inmiddels koning is, is op jacht om Mare en alle anderen rode en zilveren, die niet aan zijn zijde willen vechten, om het leven te brengen.
Als je het eerste deel niet hebt gelezen, kom je niet gemakkelijk in het verhaal, er was geen terugblik of verwijzing. Het is een dynamisch boek en omdat ik niet wist waar het over ging leek het van de hak op de tak te gaan, en mist het logica in. Wat wel duidelijk was, was dat de zoektocht naar de nieuw-bloedigen de rode draad is in het verhaal.
De schrijfwijze, in de ik-vorm, komt wat statisch over doordat er, zeker in het begin, weinig dialoog is. Er zijn hier en daar wat onlogische en chaotische zinnen . De vraag is of de schrijfster dit zo bedoeld heeft of dat dit komt door de vertaling.
Bij hoofdstuk 12 begon ik echt in het verhaal te komen en vanaf hoofdstuk 14 ging het als een trein. Meer en meer besefte ik dat het echt een goed verhaal was. De personages die voorbij komen hadden wellicht wat dieper uitgewerkt kunnen worden, maar aan de andere kant zijn het er zoveel dat het waarschijnlijk niet mogelijk was dat te doen. Persoonlijk had ik het wel fijn gevonden.
Mare komt over als een zeer complex persoon. Het ene moment komt ze klein en fragiel over, het volgende moment egocentrisch en kil en daarna weer als een Diva ( Ik ben het bliksemmeisje.) en gebruikt ze haar vrienden als instrumenten om haar doel te bereiken.
Het boek heeft me uiteindelijk toch gepakt en geboeid. Wat mij heeft gebonden aan het verhaal is het besef dat iedereen een ander kan verraden. Dit thema is heel goed uitgediept en zeer goed beschreven. Zo goed dat ik het soms niet zag aankomen.