Niet voor tere zieltjes...

"Het was gif en hij wilde het, want het was ook de hemel." ~ p9.

Nirwana is geen mooi boek, geen prachtig verhaal. Het is zwart, pikzwart en absoluut niet voor tere zieltjes... Als je behoefte hebt aan een boek met een "lang en gelukkig" einde, lees het dan vooral niet. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb...

"Deze eerste confrontatie met het getto drukte hem hard met zijn neus op de feiten, veroorzaakte onmiddelijk afschuw voor de multinationals, vanwege het kapotmaken van een al doodzieke planeet." ~ p34.

Nirwana verteld het verhaal in een wereld die zijn beste tijd heeft gehad. Wat er is gebeurd en waarom wordt er niet echt verteld, wat ik erg jammer vind. Wel is het een enorm sterk verhaal, met krachte personages en verhaallijnen die mooi om elkaar heen dansen en elkaar soms kruisen tot ze uiteindelijk samen komen. Je merkt dat er goed over is nagedacht, en zorg besteed is om alles kloppen te maken. Hoe ver ga je als vader, als je enige dochter opgeslokt wordt in een wereld van drugs? Als de enige manier waarop ze geld kan verdienen voor die drugs, haar lichaam verkopen is? De 3 afzonderlijke verhaallijnen van Uwen, Dara en Simon nemen je mee naar het Laatste Arrondissement, een getto waarin de Stapo en de Kortwiekers het voor het zeggen hebben en de rest van de bevolking zijn heil zoekt in N.R. One, de drug die alle ellende doet verdoezelen.

"Haar optreden zal hen overtuigen van de kwaliteiten van mijn product." ~ p124.

Ik heb een heel dubbel gevoel bij dit boek. Doordat ik een enorme schurft hekel aan drugs en ongewenste seks heb koste het mij moeite om goed in het boek te komen. Maar ik kan absoluut niet ontkennen dan het een sterk verhaal is. En als ik mijn persoonlijke voorkeur in deze opzij zet, en puur kijk naar de kwalitiet van het verhaal, kan ik niet anders dan toegeven dat het goed in elkaar zit. Maar, voor mij, nee. Ik zou hem niet snel nog een keer oppakken... Desalniettemin is dit verhaal zeker een 3,5☆ waard.