Niets weerstaat de nacht

Als je, zoals ik je moeder al verloren hebt, ook al is het lang geleden, dan is Niets weerstaat de nacht onherroepelijk een confrontatie met je jeugd, je verwachtingen, je leven en het gemis, de rouw om haar dood.
Als je haar koestert in je herinneringen, als je hoop over de dood heen nog altijd op haar is gevestigd, is het een troost om haar, door het lezen van de roman van Vigan, soms bijna reëel terug te zien.

De Franse schrijfster Delphine de Vigan probeert dichterbij haar overleden moeder te komen door een boek over haar te schrijven, ze maakt gebruik van haar eigen ervaringen en allen die haar moeder hebben gekend, ze wikt en weegt, ze bewaart, vernietigd, voegt toe, verwijderd, ze beleefd verdriet en gelukkige momenten. Het resultaat is een dankbaar, prachtig, aangrijpend memorie.

Niets weerstaat de nacht zal heel lang op eenzame hoogte blijven staan als mijn allermooiste gelezen boek ooit, ik zal altijd de zeldzame eenvoud blijven herinneren waarin Delphine de Vigan haar oh zo kwetsbare moeder, haar familie en haar Franse vaderland heeft beschreven, het medelevende gevoel wat het hele boek blijft overheersen laat een onuitwisbare indruk achter.