Drijfzand

Ik keek het boek ‘Drijfzand’ vluchtig door, zag Maya, Afrika, zag plaatsen, landen, mensen, jaartallen.
Dacht; "Henning Mankell; hij wil van alles vertellen”.
Nieuwsgierig 'Drijfzand' meegenomen.
Boek van de man die Scandinavische thrillers naar Nederland bracht, die Zuid-Afrika in zijn romans als decor gebruikte, die kanker krijgt.

Henning Mankell vertelt in 'Drijfzand' over Paaseiland, De IJstijden over hoe men in Zweden kernafval wil opslaan in grotten voor een periode van 100.000jaar.
Mankell probeert zich hiervan een voorstelling te maken, onmogelijk.
Hij schrijft over schrijnende situaties in Afrika, Maputo Mozambique, over de straatkinderen.
Hij beschrijft ook hoe de kunstenaar Théodore Géricault het schilderij 'Het vlot van Medusa' kon schilderen, prachtig;

'Het vlot van Medusa vertelt van de hoop die blijft wanneer alle hoop vervlogen is'

Het is een boek vol wetenswaardigheden, een mengeling van anekdotes, het gaat over techniek, kunst, sociale verhoudingen, geologie, het heelal, medische wetenschap, het verleden, heden, toekomst, over dood en leven.

Het is ook een boek vol vragen zonder antwoorden, over mensen die verdwijnen, over nooit te weten gevolgen, over nooit weerzien.
Er zijn opmerkelijke gewaarwordingen, begrijpelijke overpeinzingen en een eerlijk beschreven beleving van de strijd tegen de innerlijke vijand; kanker.
Ze worden geen vrienden, ze verdragen elkaar.

Henning Mankell heeft ‘Drijfzand’ op meeslepende en verrassende wijze beschreven, een rijk boek.

'Leven is de kunst van het overleven. Daar komt het in wezen op neer’