Lezersrecensie
ik heet geen Miriam
'Ik heet geen Miriam' Majgull Axelsson Uitgeverij De Geus
'Je kunt niet overal praten! Dat moet je begrijpen. Niet als je vijfentachtig bent, en van het verkeerde soort en de hele twintigste eeuw hebt meegemaakt! Dan kun je niet overal over praten!'
Het zijn de gekwelde woorden van Miriam Goldstein aan haar kleindochter Camilla.
Aan haar vertelt Miriam de geschiedenis van haar leven.
Een tragisch verhaal over een meisje, geboren bij zigeunerfamilie van de Roma, er weg gehaald op jonge leeftijd en later op transport naar Auschwitz en Ravensbrück.
Als vluchteling wordt ze met valse papieren opgenomen in Zweden, als mens blijft ze gevangen in het kwetsbare lichaam van Malika.
Haar angst om verstoten te worden is zo groot dat Miriam ervoor kiest om nooit te praten over haar verleden, zonder eigen kinderen, zonder bloedverwanten is ze haar hele leven immens alleen gebleven.
Misschien kan haar 'bekentenis' haar op het einde van haar leven troost bieden.
Een aangrijpend en ruw verhaal.
‘We zijn verhuisd toen ik nog tamelijk klein was. Toen mijn moeder stierf.’
‘En hoe heet je vader?,
‘Jozef. Hij heette Jozef.’
‘Heette?’
Hij is dood. Hij is tijdens het transport gestorven.’
‘Broers of zussen?’
‘Neven of nichten? Ooms? Tantes? Grootouders?’
‘En daarna?’
‘Eerst Auschwitz. Daarna Ravensbrück.’
Clara van Lieshout 3 july 2015
'Je kunt niet overal praten! Dat moet je begrijpen. Niet als je vijfentachtig bent, en van het verkeerde soort en de hele twintigste eeuw hebt meegemaakt! Dan kun je niet overal over praten!'
Het zijn de gekwelde woorden van Miriam Goldstein aan haar kleindochter Camilla.
Aan haar vertelt Miriam de geschiedenis van haar leven.
Een tragisch verhaal over een meisje, geboren bij zigeunerfamilie van de Roma, er weg gehaald op jonge leeftijd en later op transport naar Auschwitz en Ravensbrück.
Als vluchteling wordt ze met valse papieren opgenomen in Zweden, als mens blijft ze gevangen in het kwetsbare lichaam van Malika.
Haar angst om verstoten te worden is zo groot dat Miriam ervoor kiest om nooit te praten over haar verleden, zonder eigen kinderen, zonder bloedverwanten is ze haar hele leven immens alleen gebleven.
Misschien kan haar 'bekentenis' haar op het einde van haar leven troost bieden.
Een aangrijpend en ruw verhaal.
‘We zijn verhuisd toen ik nog tamelijk klein was. Toen mijn moeder stierf.’
‘En hoe heet je vader?,
‘Jozef. Hij heette Jozef.’
‘Heette?’
Hij is dood. Hij is tijdens het transport gestorven.’
‘Broers of zussen?’
‘Neven of nichten? Ooms? Tantes? Grootouders?’
‘En daarna?’
‘Eerst Auschwitz. Daarna Ravensbrück.’
Clara van Lieshout 3 july 2015
1
Reageer op deze recensie