Mixed feelings

Susie Steiner heeft 20 jaar gewerkt als journalist voor The Guardian. Ze woont in Londen en is, na het succes van 'Na 72 uur, fulltime boeken gaan schrijven.

Citaat:
'De politie zegt dat ze uiterst bezorgd is over een vrouw van vierentwintig die zaterdagnacht uit haar huis in Huntingdon is verdwenen,' zegt de presentator (waarbij 'uiterst bezorgd' codetaal is voor 'we denken dat ze dood is'). 'De politie van Cambridgeshire zet een klopjacht in. Over naar onze verslaggever.'

'Na 72 uur' neemt de lezer mee in een zoektocht naar Edith Hind. Zij is de vierentwintigjarige vermiste persoon. Manon Bradshaw (brigadier) is één van de agenten betrokken bij het onderzoek. Zij weet als geen ander dat het belangrijk is om Edith binnen 72 uur te vinden. Na een tijdpad van 72 uur is er namelijk vaak geen positieve afloop. De vraag is, hoe loopt dit voor Edith en haar familie af? De politie weet dat ze een gezellige avond heeft gehad, naar huis is gebracht door een vriendin en op het moment dat haar vriend thuis komt, staat de voordeur open. Daarna ontbreekt ieder spoor.

Vooral Manon en Davy (collega) zijn nauw betrokken bij het onderzoek. Daarom wordt de lezer regelmatig meegenomen in hun denkpatronen. Niet alleen hun politiewerk wordt gedetailleerd beschreven, maar de lezer krijgt ook een inkijk in hun privéleven. Kunnen deze levens, werk en privé, naast elkaar bestaan of gebeurt het ook wel eens dat deze twee met elkaar worden verweven? De vraag is dan hoe zij daar mee om gaan.....

Het verhaal wisselt tussen de zoektocht naar Edith en de personages die ervoor moeten zorgen dat ze levend wordt teruggevonden. Door deze wisselingen, in de verschillende hoofdstukken, leest het verhaal af en toe wat stroef. De lezer wordt hierdoor nogal heen en weer geslingerd. De zoektocht naar de vermiste persoon verliest hierdoor de spanning. Gaan ze Edith vinden? Wie heeft haar 'ontvoerd'? Kan er een link gelegd worden met de dood van een jongen? En wat heeft een net vrijgelaten crimineel hier, eventueel, mee te maken? De spannende momenten die wel in het verhaal aanwezig waren hadden meer uitgediept kunnen worden. Verder hadden er, in mijn beleving, meer spannende elementen toegevoegd kunnen worden. Miriam ziet Edith op plekken waar ze niet is, in de woning van Tony Wright wordt iets gevonden dat kan verwijzen naar Edith, Alan weet meer van de zaak dan eigenlijk mogelijk zou kunnen zijn.

Citaat:
'Na een sprintje over de afdeling treft ze Harriet aan in Stantons kantoor, waar ze met ingevallen oogkassen met de computermuis zit te klikken. Manon hijgt zo hard dat ze bijna niet uit haar woorden kan komen.'
'Wat Manon? Zeg het eens.'
'Geluidsbestand,' zegt ze, naar adem happend. 'Geluidsbestand.' Ze wijst naar de computer.
Harriet opent de e-mail die Manon haar heeft doorgestuurd en speelt het geluidsbestand af.
'Dat is hem,' zegt Harriet.
'Ik weet het,' zegt Manon.

De gedetailleerde beschrijving van een aantal personages toont hun menselijke kant en hun worstelingen in het dagelijks leven, op het werk en privé. Voor de lezer zeer prettig om zich op die manier in te kunnen leven in de personages.

Het boek lijkt meer te lezen als een roman dan als een thriller, maar geeft op het eind wel de spanning die het verhaal, eigenlijk al op meerder plekken, heeft verdiend.