Wat slecht is voor het hart, is goed voor de kunst

Knap van opbouw, vol van beeldspraak, metaforen, perspectiefwisselingen en toch zo leesbaar. Een leeservaring, een kunstig boek. Dat is 'Ik geef je de zon', geschreven door Jandy Nelson. Indrukwekkend gemaakt, maar ook indrukwekkend van inhoud. Jude en Noah, een talentvolle tweeling zijn tot het begin van hun pubertijd een twee-eenheid. Een klein, liefdevol gezin als basis, met een artistieke moeder en een liefdevolle meer back to earth vader. Noahs tweede natuur is schilderen en hij heeft talent. Jude is meer de levenskunstenaar. Maar ook zij is in staat ervaringen te verbeelden. Volgens moeder verdienen beiden een plek op de kunstacademie. Noah vooral, maar ook Jude zal een grote kans maken. Langzaamaan ontrolt zich een concurrentiestrijd tussen de tweeling: om de zo gewenste plek op de academie, om de aandacht van moeder en om de liefdes in hun leven. De tweeling raakt elkaar erdoor kwijt.
Het verhaal ontrolt zich vanuit verschillende perspectieven en niet chronologisch. Wisselend leef je met een van de tweeling mee en je hebt echt het hele boek nodig om er achter te komen wat er toch gebeurd is in de levens van de twee jonge mensen die diep gaan en veel via de kunst verwerken. De plot, als je het zou vertellen klinkt het cliché, is geloofwaardig en doet je een zucht van verlichting slaken.
Een YA roman van grote klasse. En zoals een collega zei: kom maar op met de film.