Is ons zorgstelsel zelf ziek?

In deze novelle, of is het meer een pamflet? , deelt de auteur met ons twee zeer persoonlijke waargebeurde verhalen met als rode draad de misstanden in de zorg. Hoe een verkeerde diagnose of oordeel het leven van de patiënt kan maken of breken. Hoe hij zich hier niet bij neer kon leggen en het verderop ging zoeken. Een second opinion die het leven weer drastisch veranderde. Met zijn verhaal probeert hij de lezer ( of de patiënt) wakker te schudden. Ga niet af op één mening, blijf ten alle tijden alert en blijf je bewust van je eigen lijf. Hij vraagt zich af hoeveel slachtoffers het systeem nog moet maken voordat het zal veranderen. De marktwerking in de zorg heeft meer kapot gemaakt dan ons lief is en hierdoor twijfel je ook ten zeerste aan het verstrekken van (dure) medicatie en de manier van zorg verlenen. Hij is van mening dat het zorgsysteem zelf ziek is en dat er echt wat moet gebeuren. Een van de redenen om dit persoonlijk verhaal met de lezer te delen.

Het boek is opgesplitst in twee delen. Het eerste deel gaat over de lange weg die Theo zelf heeft moeten doorstaan vanaf zijn eerste symptomen, de tal van verkeerde diagnoses, verkeerde medicatiegebruik en behandelingen. Het is een ingekorte autobiografie van zijn leven waarin hij ons langs dit pad begeleidt. Het verhaal start in 2003 na een epilepsie aanval in de winkel waar hij werkte. De diagnoses hyperventilatie, migraine en uiteindelijk epilepsie komen voorbij. Uiteraard met de nodige medicatie die daarbij wordt voorgeschreven. De vertelstijl is redelijk opsommend, zeker als hij van bepaalde medicatie de bijverschijnselen uit de bijsluiter benoemt. Op zich zeer relevant voor het verhaal. Met verbazing lees je dat als er dan een diagnose epilepsie komt, deze wordt omgezet naar rechtertemporaalkwabepilepsie en daarna weer wordt teruggedraaid naar RLS ( Restless leg syndrom). Dit alles met de nodige medicatie veranderingen en niet geïnteresseerde specialisten. Sommige kijken niet eens naar de patiënt maar verhogen gewoon de medicatie. Daarnaast kampt hij met onbegrip van de werkgever die een heus wegpestprotocol is gestart. Na een lange weg van verschillende ziekenhuizen in Nederland belandt hij in Antwerpen waar opnieuw een nieuwe diagnose volgt die ver afstaat van de eerste. Er volgen zelfs operaties waarvan de laatste begin dit jaar. Een jarenlange lijdensweg waardoor de auteur nog meer gesterkt werd om dit verhaal op papier te zetten.

Het tweede deel van het boek gaat over een ander persoonlijk drama die hij mee moest maken. Zijn zoon viel op elfjarige leeftijd en verbrijzelde daarbij zijn heup. Een lange weg van revalidatie en veel pijn ten gevolgen. Hij was te jong voor een kunstheup en bovendien in de groei. De groeischijf werkte nog maar voor 25 procent met alle gevolgen van dien. Tot zijn 24e jaar hebben de artsen heb in Nederland met veel pijn laten lopen en konden weinig voor hem doen. Op die leeftijd kreeg hij zelfs te horen dat hij maar terug moest komen op zijn 40e omdat hij dan pas een kunstheup kon krijgen. De pijn was echter zo ondraaglijk dat er zelfs de optie ‘vrijwillig levenseinde’ langs kwam. Wederom zochten ze hun heil in België. Dit maal in Gent. Hier kreeg hij een injectie om de pijn te verzachten. Deze injectie zou een halfjaar werken en daarna zou er , na goedkeuring van de verzekering, een operatie mogelijk zijn. Die goedkeuring kwam er…

Twee bijzonder verhalen. Verhalen die je laat nadenken . Vooral de beschrijving over de artsen die ongeïnteresseerd bezig waren troffen mij zeer. Je kunt dan misschien niet bij machten zijn iets voor iemand te kunnen doen maar geef dat gewoon toe, blijf menselijk en denk mee. Wat mij ook verbaasde is het grote verschil met België als het gaat om de zorgkosten en de manier van werken. Zo dichtbij en een wereld van verschil. Gelukkig is er een mogelijkheid geweest voor Theo en zijn zoon om een second opinion te krijgen en daar naar te laten handelen. Je moet er niet aan denken als dat anders was geweest.

Hoewel het af en toe wat stroef en opsommend leest (wat ik zelf niet altijd prettig vind) houdt het verhaal de lezer zelf wel bij de les. Het is zeker een verhaal wat verteld moest worden en zeker ook gelezen. Ik hoop dat een ieder die dit leest scherp zijn eigen regie behoudt waar nodig en ook inziet dat er wel degelijk wat moet veranderen met ons zorgstelsel. Hierin is de missie van de auteur zeker geslaagd.