Ontspannen lezen maar niet de spanning die ik bij een thriller verwacht

Eugénie Brands volgde een opleiding aan de Rietveld- en Rijks Academie in Amsterdam. Ze werkte 25 jaar als kostuumontwerpster voor televisie, theater en film.  16 jaar geleden vertrok ze naar Zuid Frankrijk. Daar kocht ze een verwaarloosd huis inclusief wijngaard.  Gebeurtenissen uit die periode verwerkte ze in haar eerste thriller,  een witte raaf, fictie met een vleugje werkelijkheid. Een titel die ik  zelf niet gelezen maar toen dit boek voorbij kwam was het vooral de cover die mijn aantrok.  Op de achterzijde de verwijzing dat ook dit verhaal gedeeltelijk autobiografisch is.

Het zeepaardje speelt zich af op Curaçao. Hoofdpersonage Resi laat zich overhalen door Alexander om mee te gaan op vakantie naar dit zonnige oord. Resi en Alexander hadden een knipperlicht relatie en na enige twijfel gaat ze toch met hem mee. Een gratis vakantie kon ze toch niet afslaan al staat de duikcursus haar behoorlijk tegen. Ze wordt echter verliefd op de duikleraar en komt door hem in een akelige situatie.  Als haar geliefde verdwijnt komt ze nog dieper in de problemen en moet ze onderduiken. De vakantie wordt een nachtmerrie waaruit ze niets liever wil dan uit ontwaken.

Zoals ik al zei is de cover heel apart en heeft een grote aantrekkingskracht. Ergens halverwege in het verhaal is er een verklaring voor deze coverkeuze  en daar kan ik mij wel in vinden.  De korte samenvatting op de achterzijde kan je als lezer alle kanten mee op maar de kleine verwijzing dat er een autobiografische elementen in zitten maakt mij extra  nieuwsgierig. Helaas kom je er dus niet achter welke dat zijn en blijf ik al lezende daarin hangen. Mij afvragend welke elementen dat zouden kunnen zijn. Toch een vleugje mysterie in het verder vrij voorspelbare verhaal.

Het verhaal wordt verteld vanuit hoofdpersonage Resi.  Persoonlijk snap ik al niet dat ze toch met Alexander op vakantie gaat maar de manier waarop deze twee met elkaar om gaan is toch wel bijzonder. Hoewel je als lezer weet dat ze een behoorlijk verleden moeten delen is daar in hun omgang met elkaar weinig van te merken. De personages blijven sowieso wat weinig uitgediept. Maar voor het soort thriller maakt dat denk niet uit. Het kan zich scharen in het rijtje van de verhalen van Linda van Rijn en Suzanne Vermeer. Leest lekker weg maar niet veel diepgang.  Persoonlijk vind ik het verhaal ook langzaam starten, het kabbelt maar door en door... Het tempo is laag en er worden teveel kleine details beschreven die het tempo ook niet opvoeren. Op zich jammer want er gebeurt genoeg soms tot het onwaarschijnlijke af ( en dan ploft dat stemmetje weer binnen wat zou autobiografisch zijn? Soms is de werkelijkheid immers zo raar dat je dat niet kunt verzinnen... ) Kortom het leest zeer vlot maar de nachtmerrie die Resi beleefde kwam niet bij mij binnen.. Ik heb niet op het randje van mijn stoel gezeten van de spanning maar wel een paar ontspannen leesuurtjes gehad. Al is dat laatste niet iets wat ik verwacht bij een thriller, dan wil ik juist graag over mijn schouder willen kijken.