Zondagskind

Een pure en overdonderende roman over opgroeien met autisme
Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.
Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.

Eerst dacht ik dat het een soort wetenschappelijk boek ging zijn maar nee, we volgen Jasmijn Vink vanaf haar 4 jaar tot haar 18 jaar. De cover is ook heel goed gekozen want in het boek voelt Jasmijn haar soms gevangen en wil ze ontsnappen maar het lukt haar gewoon niet, in haar hoofd is ze gewone Jasmijn, wil ze antwoorden en zijn zoals gewone Jasmijn maar komen de woorden of daden gewoon niet uit haarzelf. Eigenlijk is Jasmijn een vechtertje , doet ze alles om maar gewoon over te komen terwijl niemand in haar omgeving beseft dat ze een vorm van autisme heeft. Ze is "gewoon zo".. Een prachtig boek en een aanrader voor iedereen.