Het zoutpad

Raynor Winn en haar man Moth zijn al meer dan dertig jaar samen. Hun oude boerderij in Wales hebben ze in de loop der tijd steen voor steen opgeknapt en omgebouwd tot een goedlopende B&B. Dan raken ze binnen een paar dagen alles kwijt: ze verliezen hun huis door een speculatieschandaal en ze krijgen te horen dat Moth een ernstige ziekte heeft. Ze hebben niets meer over en nog maar weinig tijd. Met de moed der wanhoop nemen ze een impulsief besluit: ze gaan de eeuwenoude South West Coast Path lopen, weg van alles en iedereen. Het is een tocht van duizend kilometer langs de zuidkust van Engeland. Met twee rugzakken en een kleine tent beginnen ze hun wandeltocht door het oeroude, verweerde landschap van rotsen, kliffen, zee en lucht. En daar gebeurt het. Met elke stap, door iedere ontmoeting, en ondanks alle moeilijkheden die ze onderweg tegenkomen, verandert hun tocht verder in een bijzondere ontdekkingsreis.

Ik had al heel veel van dit boek gehoord dus wilde het boek nu ook eens gaan lezen. Nu ik het boek uit heb gelezen weet ik niet zo goed wat ik ervan vindt. Ik vind het een mooi verhaal: waarom ze de wandeltocht maken, de ziekte van haar man, de reacties van mensen onderweg als ze vertellen dat ze dakloos zijn en de natuur onderweg. Maar ook vind ik het heel veel van hetzelfde; veel regen, wind, kou en weinig eten en de beschrijving van de zoektocht naar een slaapplek. Dat hoort natuurlijk wel bij zo’n wandeltocht maar op een gegeven moment wist ik het wel. Ik heb dus een dubbel gevoel bij dit boek.