Winteruren : Een doorleefd verhaal

Het is een mooi meesterwerk. Ik moest er even inkomen. Het heeft een speciale structuur : Van bij het begin noteerde ik drie data : 1925, 1958 en 1989. Het verhaal verdeelt zich in drie lijnen : de lijn van voor en tijdens de tweede wereldoorlog, de periode van de wereldexpositie en de Koude Oorlog en ook Richards hedendaagse leven. Doorheen die drie levenslijnen loopt de lijn van de liefde.

Het verhaal begint met de kaart die Richard krijgt van Josefien, zijn oude liefde die telkens maar in zijn leven opduikt, maar die hij niet bij zich kan houden. Ze schrijft dat het misschien haar laatste kaart is. Dat zet hem aan het denken. Zijn er nog kaarten geweest? Waar zijn die naartoe? Of tenzij Anna-Maria, zijn vrouw, ze ergens verstopt heeft al die jaren??? Wat is er tussen die twee vrouwen gebeurd?

De passage die mij het meest naar de keel greep, was die van de verhalen uit Fort Breendonk. Ik kon mij de gruwelen maar half inbeelden, maar wat ik las, was afschuwelijk en mensonterend. Hoe kan een mens zoiets aandoen aan een ander mens? De auteur is zeer goed gedocumenteerd. Bij het bekijken van de documentaire hieronder, hoorde ik over de gruwelen en zag ik de beelden die ook in mijn hoofd gespeeld hadden. Maar sommige dingen waren nog veel erger.

Het verhaal over zijn leven met Anna Maria was ook boeiend. Uiteindelijk hadden ze allebei ook heel moeilijke momenten gehad tijdens de tweede wereldoorlog. Dingen die ze niet altijd aan mekaar kwijt konden.

De beschrijvingen van de gebeurtenissen zijn heel accuraat. Er is duidelijk veel onderzoekswerk aan vooraf gegaan. Ik raad het boek ten zeerste aan. Het is verteld op een heel verstaanbare manier. Je kan je inleven in de situaties.