Het thrillergehalte wordt ondergesneeuwd

De auteur Corine Hartman heeft al meerdere goede thrillers op haar naam staan. Het verrassende aan haar verhalen is dat ze elke keer weer weet te verrassen, ook deze keer. Ze laat je binnen in de wereld van de psychiatrie en hoe een borderliner verstrikt kan raken in zijn eigen gedachtenspinsels. Hierin gaat ze zo ver dat je als lezer ook een aantal keren aan je verstand gaat twijfelen. Dat is vooral te merken aan het begin van het verhaal. Veel is warrig en nog induidelijk en je hebt geen idee waar het naar toe gaat. Pas aan het einde wordt duidelijk welke stukje er in het heden of het verleden thuishoort.

Het verhaal begint dus traag, ook wel logisch, want er moeten heel wat personages geïntroduceerd worden. Zo ook het nieuwe speurdersduo Faye van Laar, psychiatrisch patiënt en rechercheur Simon te Bresser.
Bij elk personage hoort ook nogal wat achtergrondinformatie, soms zoveel en uitgebreid verteld dat je door de bomen het bos niet meer ziet en de strekking van het verhaal kwijt raakt, waardoor je treug moet lezen.
De rode draad in het verhaal is de wereld van de psychiatrie en de medicatie en behandelingen die hiervoor gegegeven worden. Zonder dat de auteur je een mening opdringt geeft ze je wel stof tot nadeneken en dat is in een thriller uitzonderlijk, maar bij deze goed gedaan.
Waarom kon het verhaal dan toch niet bekoren? Het is niet echt een thriller maar meer een verslag van afschuwelijke gebeurtenissen die fout zijn gegaan om wat voor reden dan ook, met elk hun eigen gevolg. Er gebeurd teveel, er worden teveel lijntjes uitgezet en aan het einde komt er veel bijelkaar maar blijf je als lezer toch ook met de nodige vragen zitten. Wellicht is dat gedaan omdat er een vervolg in de maak is of om de lezer getriggerd te houden in datgene wat er mankeert aan de medische psychiatrie.