Het verjaardagsfeestje van een jongetje verloopt compleet normaal, veel lawaai en nergens rust te bespeuren. Een moeder die de seconden aftelt tot het moment waarop de ouders van de andere kinderen haar komen verlossen en hun klein gespuis met zich meenemen. Toen een jonge medicijnstudent zijn zusje kwam afhalen, nam het kinderfeestje plots een vreemde wending. Het duurde niet lang voor deze jongeman opmerkte dat een van de kinderen op een menselijk bot aan het kluiven was. Dit leidde tot de vondst van menselijke beenderen in een put op een bouwwerf in Reykjavik.
Arnaldur Indridason is een bekroond schrijver die zich in Ijsland vertoefd. Vertalingen van zijn werk worden door de gehele westerse wereld gretig gelezen. Hierdoor is het dus vanzelfsprekend dat hij tal van prijzen heeft ontvangen zoals de Glazen Sleutel. Dit is de titel voor de beste Scandinavische misdaadroman. Hij ontving deze voor zijn boeken Noorderveen in 2002 en een jaar later voor Moordkuil . Er was nooit eerder een auteur die deze bekroning tweemaal heeft bemachtigd. Het was dus onvermijdelijk dat ook zijn volgende boeken tot bestsellers zouden uitgroeien. Hij schreef Moordkuil in 2001 als derde boek in zijn reeks met als hoofdpersonage Erlendur. Het duurde niet lang voor hij een internationaal imperium van trouwe lezers had verworven.
Moordkuil is een misdaadroman van formaat. Het speelt zich af in Reykjavik, de hoofdstad van Ijsland. Een land waarin er niet veel vragen bij plotselinge verdwijningen worden gesteld. Deze mysteries zijn dan ook meteen de passie van Erlendur, het hoofdpersonage van de verhaalreeks waartoe Moordkuil behoort. Wanneer in een bouwput menselijke overblijfselen ontdekt worden, is hij dus ook snel van de partij. Omdat de forensische antropoloog op vakantie in Spanje is, wordt de hulp van enkele archeologen ingeschakeld. Hierdoor creëert Indridason de nodige tijd om de verhalen van zijn personages uit te horen. Het wordt snel duidelijk dat de botten al enkele decennia oud zijn, waardoor een groot deel van de verhaallijn zich in het verleden afspeelt. Een belangrijk aspect van het verhaal is de gruwelijke mishandeling van een vrouw tijdens en voor de oorlog. Deze gebeurtenissen zijn heel gedetailleerd omschreven en zorgen voor koude rillingen en kippenvel. Door de constante wisseling tussen verleden en heden bouwt hij spanning op. Telkens het spannend wordt in het verleden springt hij terug naar het heden, waardoor je het boek moeilijk kan wegleggen voor je het helemaal doorworstelt hebt. Deze sprongen van heden naar verleden geven je steeds meer inzicht over wie de mogelijke dader zou kunnen zijn, maar Indridason zorgt ervoor dat het bij gissen blijft tot het einde. Voor de trouwe lezers bouwt hij ook de persoonlijkheid en het verleden van Erlendur verder uit door middel van zijn comateuze dochter.
Naar mijn mening heeft Indridason elke goede beoordeling en bekroning bij uitstek verdiend. Het boek houd je van begin tot einde in een greep waar je niet uit los komt voor je het hele exemplaar doorgelezen hebt. Hij heeft een hele mooie schrijfstijl, al is het soms verwarrend dat hij het onderwerp weglaat in sommige zinnen. Het lijkt me een eerlijke keuze om dit formidabele boek met vier sterren te bekronen.