De zilverweg krijgt van mij geen goud

Voor Hebbanbuzz mocht ik het boek De Zilverweg van Stina Jackson lezen. De opmerking dat dit boek bekroond is tot Beste Scandinavische Thriller deed me besluiten om me hiervoor op te geven. Ook al dacht ik na het lezen van de preview wel ‘wat een gemaakte schrijfstijl’. Vooral in het begin van het boek wordt namelijk alles overdreven beeldend beschreven (“De beekjes en rivieren die ruisten en stegen wanneer de bergen hun winterse gewaden afwierpen”). Hierdoor was ik regelmatig de draad kwijt en werd ik gedwongen stukken dubbel te lezen. Stina Jackson komt uit Zweden, maar woont al weer een tijd in Amerika. Misschien dat deze schrijfstijl komt doordat ze in Amerika woont?

Gelukkig werd de schrijfstijl na een tijdje beter – of ik raakte er aan gewend, dat kan natuurlijk ook. In ieder geval las het verhaal toen vlot, al is het voor mij nooit echt spannend geweest tot deel 2 begon. Dit kwam misschien doordat ik vrij snel door had wie er achter de verdwijningen zat. Alleen hoe het af zou lopen voor de verschillende hoofdpersonen was nog onduidelijk en daardoor was het verhaal op momenten toch spannend. Naast de beperkte spanning, werkte een paar zaken me op de zenuwen: het overvloedige roken van Lelle, het apathische gedrag van de meeste personen in het boek en de zich steeds herhalende beschrijving van de omgeving – ik weet nu wel dat er veel naaldbossen zijn in Scandinavië en dat het in de zomer licht blijft en in de winter donker is…

Dit alles bij elkaar maakt dat ik het boek niet reken tot de Beste Scandinavische thrillers, helaas. Ik kom niet verder dan 2 van de 5 sterren.