Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Moederliefde staat boven alles; zelfs de nazi's

Over de Tweede Wereldoorlog en Auschwitz zijn al veel boeken geschreven. Mario Escobar besloot om zijn boek te baseren op het waargebeurde verhaal van een Duitse vrouw die haar zigeunerman en -kinderen volgt naar concentratiekamp Auschwitz. Ze laat haar man en kinderen niet alleen vertrekken en dat is het begin van het verhaal van een bijzondere vrouw.

Escobar heeft geschiedenis gestudeerd en dat is terug te zien in Het schooltje van Auschwitz. Hij vertelt niet alleen het verhaal van moeder Helene, maar geeft ook een kijkje in de geschiedenis. Dit doet hij op een fijne manier, het verhaal voelt zelden zwaar, ondanks het onderwerp. Je leest pagina na pagina zonder te kunnen stoppen. Niet vanwege de spanning die Escobar opbouwt, maar eerder omdat je gewoon wil weten hoe het de zigeuners en Helene in het kamp vergaat.

Helene brengt hoop. Helene is hoop. Het is duidelijk dan Helene een sterke vrouw is, die niet zomaar bij de pakken neer gaat zitten. Ze is iemand die positief denkt en probeert dit over te brengen op de anderen in het kamp. Soms wordt het ook haar teveel, maar door kleine successen voor de kinderen en een flinke dosis lef weet ze toch aardig wat te bereiken voor de kinderen in Auschwitz.

Dr. Mengele speelt een belangrijke rol in dit verhaal en Het schooltje van Auschwitz laat wederom zien wat voor zieke geest die man had. Vooral op het einde kun je hem niet meer sympathiek vinden. Echt heeft Escobar wel een persoon weten neer te zetten, een dokter die twee of meer gezichten heeft. Iemand die gevreesd wordt. Escobar heeft geprobeerd om Mengele nog wat menselijks mee te geven, maar dat kwam bij mij niet helemaal aan.

Het schooltje van Auschwitz is niet zozeer hét verhaal over hoe het in Auschwitz was, wel hét verhaal over hoe het voor moeders was om in Auschwitz te leven. Kinderen zorgen voor een doel om door te gaan en zorgen ervoor dat je als moeder wil en durft te strijden. Moeders kunnen niet anders dan vechten voor hun kinderen. Ze moeten wel door. Door het werk van Helene in het schooltje, en alles wat daarmee samenhangt, biedt ze hoop in een verdorven wereld. De moeders staan in dit verhaal centraal. Het zijn van een moeder is, zoals Helene terecht zegt, een lotsbestemming, waar zij gaan, gaat een moeder. En daarom snap ik de keuze van Helene. Ik zou waarschijnlijk hetzelfde doen voor mijn kleine man.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Diana van Eynde