Totaal geen urban

Lovende reacties krijgt Rode Letters van Anne Bishop van de Hebban-lezers. Hebban-recensenten zijn veel minder lovend. Onrealistisch, te langdradig en inconsistentie door het boek heen zijn zaken die genoemd worden door deze recensenten. Een mooi moment om zelf de proef op de som te nemen en polshoogte te nemen. Bij welke groep hoor ik? De jubelende hebban-lezers of de kritische recensenten?

Meg vlucht uit de instelling waar ze geboren is. Als nummer in de organisatie van de Lopende Namen leert ze alleen hoe de wereld eruit ziet door middel van plaatjes en filmpjes. Niks heeft ze zelf gezien of gevoeld. Op het moment dat ze weet te vluchten, zoekt ze dekking in Het Stadspark, het leefgebied van de Anderen, weerwolven, vampiers en gedaanteverwisselaars die denken de macht over de wereld te hebben. Meg wordt opgenomen door de Anderen wanneer ze de baan als Contactmens aanneemt. Toch blijven de Lopende Namen op zoek naar haar.

Anne Bishop zet een interessante wereld neer. Het gedeelte van de mensen, en het Stadspark van de Anderen. Wat in het Stadspark gebeurt, is geheim en moet geheim blijven. Ook voor de lezer. Daarom vind je dan ook geen kaartje in het boek. Tenminste, dat is wat ik aanneem dat de reden is, want anders zou een kaartje de leerervaring toch echt wel leuk maken. Het idee van de splitsing van de wereld van de Anderen en de mensen is leuk bedacht. Ook al zagen we zo’n soort splitsing ook al bij Elantris van Brandon Sanderson. Dat boek had een heel ander thema, maar laat zien dat Anne niet uniek is in het scheppen van haar wereld.

Toch is er nog een overeenkomst met Elantris. In dat boek draait het om de politiek. Hoe wordt er geheerst? Wie heeft er de macht? Dat is in Rode Letters ook. De Anderen hebben de macht. Die maken hun eigen regeltjes en als daar niet aan gehouden wordt, dan gebeurt er iets angstaanjagends. Ze overleggen met elkaar hoe de bevolking bestuurd moet worden en houden het liefst andere ‘partijen’, zoals de mensen, op afstand. Dat maakt dat dit verhaal een zeer interessante politieke inslag heeft. Dat houdt je, als je daarvan houdt, voornamelijk aan het lezen, want verder valt het boek erg tegen.

Simon, de weerwolf die Meg aanneemt als contactmens, komt niet over als een weerwolf. Weerwolven zijn angstaanjagend en gruwelijk. Anne probeert de weerwolven wel zo neer te zetten, maar ik als lezer word er nog geen klein beetje bang van. Ook de vampiers hebben opeens een heel andere vorm. Ze kunnen opgaan in rook. Waar zijn de sexy, onweerstaanbare vampiers die je amper kunt weerstaan?

En dan Meg, een dame die als onbekende in het Stadspark komt. Er wordt heel duidelijk gemaakt dat de Anderen niet houden van vreemden. Die mogen ze op voorhand al niet. Toch blijkt Meg een enorme uitzondering op die regel. In de eerste week zijn de Anderen sceptisch, maar nadat Simon zegt dat Meg blijft, lijkt het sceptisme volledig weg te vagen. Dat is vreemd. En ergert een beetje.

Want waar is in godsnaam de spanning? Wanneer wordt er iemand bruut vermoord en mag Meg de heldin uithangen? Het hele boek is wat flauw en voorzichtig geschreven. Het lijkt alsof Anne Bishop per se wil dat het feelgood gehalte meer de boventoon voert dan de urban fantasy kant. En dat is misschien wel wat ik het meeste mis, aangezien de sticker op het kaft het boek echt aanduidt als urban,

Natuurlijk zijn er ook goede dingen. Je kunt het niet laten om regelmatig te lachen om de situaties van Meg. Ze kent niks. Ze weet bijvoorbeeld niet eens dat een stofzuiger stroom nodig heeft en ook is het knerpen van sneeuw totaal nieuw voor haar. Meg is gewoon lief en dat maakt haar wel een prettig persoon om over te lezen en de lijn is op zich redelijk spannend te noemen. Vooral de momenten dat Meg en Sam samen zijn worden al snel favoriet. Maar wil je echt urban proberen? Sla deze serie dan gewoon over en begin direct aan de Mercy Thompson-serie van Patricia Briggs. Dat is urban.