Familieperikelen zonder diepgang

Tot haar twintigste woonde Bianca van Strien in Maarssen. Daarna verhuisde ze naar ons buurland Duitsland. Daar werkt ze als Bachbloesem-consulente en geeft ze line dance les. Maar dat is niet alles; ze startte haar schrijfcarrière. Nu combineert ze haar drukke bestaan met het schrijven van boeken. Familiebanden is haar nieuwste roman, uitgegeven door Ellessy Relax. 

Het is een grote schok voor Milène dat Felix voor de zoveelste keer is vreemdgegaan. Dit keer is ze er klaar mee en wijst ze hem de deur. Maar Milène is nog lang niet klaar met haar ex, ze houdt nog steeds heel veel van hem. Als ze tijdens een concert Bram ontmoet ontstaat er een plan: wat als ze Felix jaloers kan maken met Bram? Dan komt hij vast wel bij haar terug.

Dit uitgangspunt maakt van Milène geen sympathiek persoon. Het druist tegen alle waarden in om een onbekende, onschuldige man te gebruiken om je ex-partner jaloers te maken. Dat doe je niet, en dat gevoel overstemt tijdens het lezen.

Wanneer Milène dan zou vechten voor een geweldige man, zou er misschien nog enig begrip voor haar personage kunnen zijn. Maar ook dit is niet het geval. Felix is arrogant, egoïstisch en wil enkel zijn eigen zin krijgen; of dat nu in het voordeel van Milène is of niet. En waarom noemt Felix Milène Leni? Dit is verwarrend en geeft het idee dat je opeens met een volledig nieuw personage te maken hebt.

Verwarrend zijn ook de zinnen die soms te gekunsteld geschreven zijn. ‘“Bram!”, reageerde de vrouw, die ze al jaren kende, omdat Leontien haar nichtje vioolles gegeven had en nu kwamen ze elkaar bij het uitgaan nog wel eens tegen.” Over wiens nichtje heeft Van Strien het? Ook het veelvuldig verkeerd gebruik van komma’s haalt je continu uit het verhaal. “‘Je praat, alsof ik dat wel moet doen’, vond Sarah.” Deze gebreken en de aanwezige spelfouten zorgen ervoor dat je je niet helemaal aan het verhaal kunt overgeven. 

Van Strien gebruikt geen moeilijke woorden in haar verhaal. Dat zorgt ervoor dat het gemakkelijk leest. Het verhaal bevat weinig diepgang en roept vragen op. Zo was Milène een jaar samen met Felix, maar ze weet niet of hij broers of zussen heeft. Dat is vreemd. Hoe diep zit de liefde dan? Je kent elkaar immers amper als je niet eens zulke basisinformatie kunt noemen. Daarnaast wordt ‘ik hou van je’ wel erg snel gezegd en ook samenwonen gaat onrealistisch snel. Het boekje is dun, dus de snelheid is ergens te begrijpen, maar dit doet de geloofwaardigheid van het verhaal geen goed.

Het boekje bevat 135 bladzijden. In Van Striens geval te kort om dit verhaal goed te vertellen. Uiteindelijk gaat het verhaal over jaloezie, afgunst, vertrouwen en angst binnen de muren van een gezin. Het is zonde dat het verhaal maar weinig pagina’s telt, want daardoor wordt het nergens diepgaand en dat zou juist zo’n verhaal wel kunnen gebruiken. De omschrijving van pure emoties en het voelen van hoop had in dit verhaal goed gepast.

Familiebanden is een verhaal dat je in één avond uit hebt. Het zal niet blijven hangen, maar zal zeker voor een paar uurtjes ontspanning zorgen.