Het verhaal is duister

sinister, maar spannend? Nee. Hoewel soms onheilspellend is het zeker geen thriller in de ware zin des woords. ,Joanne Harris werd in 1964 in Barnsley geboren. Zij studeerde moderne en middeleeuwse talen en gaf 15 jaar les. In deze periode schreef zij vele novelles waarvan Blueeyedboy haar meest recente is.
In Blauwe ogen maken we kennis met B.B. (blueeyedboy). Hij is 42, de jongste van 3 kinderen. B.B. woont nog bij zijn moeder. Nigel, zijn oudste broer komt om bij een auto-ongeluk. B.B. heeft een weblog op badguysrock, waar hij elke dag berichten op plaatst. Deze berichten gaan terug naar zijn jeugdjaren, zijn jaren op school, wat hij in die jaren allemaal beleefde en voelde. Op enig moment gaat zijn identiteit over op die van zijn jongste broer Brendan en ook anderen krijgen een andere identiteit. Verhalen, werelden en herinneringen gaan door elkaar heen lopen. Tot op het einde een onverwachte ontknoping zich voordoet en iedereen door één persoon om de tuin blijkt te zijn geleid.
Volgens het omslag is Blauwe ogen een literaire thriller. Voor mijn gevoel is ‘psychologische thriller’ of ‘psychologische roman’ meer op zijn plaats. Het verhaal van B.B. (en alle anderen) is duister, sinister, maar spannend? Nee. Hoewel soms onheilspellend is het zeker geen thriller in de ware zin des woords.
Joanne Harris geeft aan dat zij dit boek geschreven heeft in een periode dat zij het zelf moeilijk had, een tijd dat zij de zonnige kant van het leven even ‘kwijt’ was. Dat is tijdens het lezen goed merkbaar. Zij had niet veel zin om te schrijven en zat veel achter de computer, bezocht diverse sites en maakte online vrienden. Hierdoor raakte zij geïnteresseerd in hoe mensen online interactief zijn, de groepjes bij wie zij zich aansluiten en de manier waarop zij zich profileren. Zij leerde begrijpen hoe afhankelijk mensen kunnen worden van hun online contacten, ondanks het feit dat zij niet weten hoe eerlijk deze contacten eigenlijk zijn. Zo ontstond het idee voor het boek Blauwe ogen, dat zich grotendeels afspeelt op het weblog. Niemand lijkt te zijn wie hij of zij is en de lezer weet niet of alle verhalen die gepost worden, gebaseerd zijn op werkelijke feiten of fantasie. De verhalen over het leven van blueeyedboy en de levens van de andere bloggers op badguysrock zijn geen van alle rooskleurig. B.B. kent een aantal van hen persoonlijk en hun levens zijn deels met elkaar verweven. Ook hun gevoelens zijn nogal negatief, mede door alles wat zij in hun jonge jaren hebben meegemaakt. Joanne Harris weet hierin wel de juiste toon te treffen. Zij beschrijft, tot in detail, de levens van iedereen en weet tevens treffend de virtuele computerwereld neer te zetten, zeker als duidelijk wordt dat je achter je eigen computer kunt vertellen wát je zelf kwijt wilt en aan wíé. Je kunt jezelf een totaal andere identiteit geven, een identiteit van een ander overnemen, verhalen vertellen die geen recht doen aan de realiteit of de waarheid, of bevestiging zien te vinden.
Uiteraard is het een hedendaags thema, in dit geval gevat in een duister en vaak cynisch verhaal. Desondanks is dit boek bij mij niet echt ‘binnengekomen’ of blijven hangen. Wellicht dat dit komt door een gebrek aan spanning en het merendeels fictieve karakter van de verhalen, waardoor het eigenlijke, oorspronkelijke verhaal door de schrijfster zelf onderuit wordt gehaald. Een gemiste kans. Ook het open einde is in dit geval niet bevredigend. Het zou veel spannender zijn geweest als op het laatste moment de moordenaar van de twee broers was ontmaskerd. Met dit gegeven en met dit thema had er veel meer ingezeten.