Geen uitschieter, maar prettig leesbaar

Peter Robinson is in 1950 in Yorkshire geboren. Hij studeerde Engels aan de universiteit van Leeds, en 'Engels en Creatief Schrijven' in Canada, waar hij promoveerde. Hij woont in de buurt van Toronto, met zijn Canadese vrouw. Hij werd leraar Engels en schreef in zijn vrije tijd. Tot zijn dertigste schreef hij poëzie. In 1987 publiceerde hij zijn eerste boek met inspecteur Alan Banks in de hoofdrol. Er zouden er nog veel volgen, rond de 20 stuks maar liefst. Naast zijn boeken met Banks in de hoofdrol verschenen ook nog een aantal 'standalones'. De boeken van Robinson zijn in maar liefst negentien talen vertaald. Een aantal van de Banks-boeken zijn verfilmd onder de titel 'DCI Banks'. De serie loopt al een tijdje op de Vlaamse zender Canvas, en zal binnenkort ook in Nederland te zien zijn.

Het is geen wonder dat de verhalen rond Alan Banks zich in de ‘Dales’ afspelen. Peter Robinson is er opgegroeid en laat uit pure nostalgie zijn verhalen zich daar afspelen. Momenteel heeft hij trouwens ook weer een huis in Yorkshire, waar hij een deel van zijn tijd verblijft.

Keith Rothwell en zijn vrouw Mary zijn uit eten voor hun 21ste trouwdag. Hun bijna 16-jarige dochter Alison is thuis gebleven. Zij hoort opeens een geluid, maar schenkt er in eerste instantie geen aandacht aan. Later, als de geluiden blijven aanhouden, gaat ze buiten kijken. Daar wordt ze vastgegrepen, naar binnen gesleurd en op een stoel vastgebonden met een lap in haar mond gepropt. Op het moment dat haar ouders thuiskomen worden zij opgewacht door de twee mannen; de ene grijpt Mary en de ander richt een geweer op Keith. Mary wordt ook vastgebonden en Keith wordt mee naar buiten genomen. Later horen moeder en dochter een knal en blijkt Keith in de garage door het hoofd geschoten te zijn. Inspecteur Banks wordt op de zaak gezet. De dag na de moord krijgt hij een telefoontje van een zekere Pamela Jeffreys, die de vermoorde man echter kent als Robert Calvert. Zij hebben een relatie gehad. Al snel na dit telefoontje komen Banks en zijn team erachter dat er wel meer vreemde zaken rondom Keith Rothwell speelden. Daarbij komt dan ook nog de ontmoeting van Banks met zijn oude partner Richard Burgess, die inmiddels bij Scotland Yard werkt. Wat hij te vertellen heeft maakt de zaak alleen nog maar ingewikkelder en omvangrijker. Banks en zijn team hebben er dan ook een hele kluif aan om deze zaak op te lossen. Even lijkt het erop dat alle daders uitgeschakeld zijn en de zaak tot een einde kan worden gebracht, maar dan doet zich toch nog een niet helemaal verwachte wending voor.

Zoals reeds eerder opgemerkt is Robinson in de buurt van Yorkshire opgegroeid. Plaatsbeschrijvingen in het boek zijn dan ook gedetailleerd; af en toe eigenlijk té. Vaak zijn ze irrelevant en voegen ze niets toe aan het verhaal. Verder is Zwanenzang overigens in een vlotte stijl geschreven, en in een behoorlijk tempo.

Zwanenzang is geen spectaculair of uitzonderlijk verhaal, geen verhaal dat je kippenvel of slapeloze nachten bezorgt... Een inspecteur zoals we die wel vaker voorbij zien komen, een plot die eigenlijk niet écht voor een grote verrassing zorgt, en af en toe bekruipt je ook wel het gevoel dat de oplossingen Banks wel erg gemakkelijk in de schoot geworpen worden. Het boek is derhalve geen uitschieter, maar gewoon een prettig leesbare detective met een thrillerrandje. Een makkelijk verteerbaar boek, toegankelijk voor een groot publiek. Alan Banks is een prettig, zeer menselijk personage, over wie Robinson wellicht nog heel veel boeken kan schrijven, hoewel de titel Zwanenzang wellicht anders zou kunnen doen vermoeden. De donkere kant van Banks en zijn soms onnodige wreedheid, zoals Robinson in een interview zijn hoofdpersonage ooit kenmerkte, heb ik in Zwanenzang niet of nauwelijks kunnen ontdekken. Wellicht had dít het boek nu net een beetje meer jeu kunnen geven.