Dit boek benadert de gevoelens en angsten van de slachtoffers het beste

De titel van het boek is heel duidelijk, het hele verhaal speelt zich af in 54 minuten, elk hoofdstuk geeft aan hoe laat het is. Dat helpt de lezer om vat op deze zaak te krijgen. Als je dan, net als ik, ineens roept dat ze 911 moeten bellen of dat ze op moeten schieten besef je door de titel van het hoofdstuk ineens dat ze zich echt wel haasten maar dat het elke minuut lijkt alsof er een uur voorbij is gegaan terwijl elke minuut telt. Dat maakte op mij de meeste indruk. Daar word een lezer stil van.
Beter zou je een schietpartij als deze niet kunnen beschrijven of in een boek kunnen benaderen. Ik was erbij, zo voelde het in ieder geval wel.
Deze manier van indelen en beschrijven van de gebeurtenissen benadert namelijk het gevoel dat de leerlingen en docenten in de zaal zullen hebben ervaren, waar blijft hun hulp! Ze zitten namelijk als ratten in de val en kunnen geen kant op. Ze bellen op hun mobiel naar huis, of appen naar leeftijdsgenoten die in eerste instantie denken dat het om een grap gaat. Wie bedenkt dit nou? Ze zouden een saaie toespraak hebben van de directeur en dan verder gaan met de les.
Er is een groepje atleten buiten aan het trainen als ze de schoten horen en proberen om te helpen. Maar de school is hermetisch afgesloten. Er zitten 2 jongens die kattenkwaad uit wilden halen in een kantoor. En in de aula zitten hun familieleden en vrienden en docenten. Wie is er zo gestoord om te gaan schieten in school?

Bijzonder om te lezen hoe grappige appjes veranderen in mooie teksten om afscheid te nemen,

Ik vind dat Marieke een heel goed debuut heeft geschreven, in het begin kwam ik er een beetje moeilijk in omdat ze probeert uit te leggen wie bij wie hoort. Dit gedeelte heb je echter nodig om de rest van het verhaal en vooral het motief van de dader te begrijpen.
Het is een boek dat je moet raken, Marieke heeft zich echt verdiept in hoe slachtoffers zouden reageren, ze beschrijft niet al te bloederige scenes zodat je ook zaken zelf in kunt vullen. Ik vind haar schrijfstijl heel toegankelijk, ze neemt je mee het verhaal in en laat je de verschillende lagen en kanten zien want ik kan niet alleen met woede op de dader neerkijken maar ook met ( hoe gek ook) begrip en medelijden. Ik werd echt door dit verhaal geraakt omdat het over kinderen gaat en hun docenten en het is zo beschreven dat het morgen in de krant zou kunnen staan. Ik kijk echt uit naar het nieuwe boek van mijn plaatsgenootje, vooral omdat ik haar schrijfstijl erg bewonder.