ongelooflijk goed debuut, ik ben diep onder de indruk.

Het is en gewone dag bij een gewoon boerengezin. Het ik-figuur (Jas) is en meisje van 10 dat baalt dat ze te jong is om me te doen met het schaatsen. Haar grote broer Matthies wel. Matthies verongelukt echter tijdens het schaatsen en vanaf dat moment is alles anders. Zo treffend als Marieke dat schrijft in de eerste zin van het boek.

“Ik was tien jaar en deed mijn jas niet meer uit.”

Op dezelfde wijze kom je verder in het boek bijna dichterlijke of beeldende beschrijvingen tegen van alledaagse gebeurtenissen. Deze zijn beschreven door de ogen van en kind maar verwoord als en volwassene. Voor het hele gezin dat in shock is en eigenlijk stil wil blijven staan. Maar de wereld en het boerenwerk gaat door. De kinderen nemen ouders in bescherming, het voelt alsof ze op hun tenen lopen. De dood van hun broer gaat dagelijks met hun mee. Ze zijn ook bang om nu hun ouders te verliezen, “jas” ziet hoe moeder magerder wordt en vader stiller. Deze mensen halen kracht en structuur uit hun geloof, de mensen om hen heen kijken naar hun om. Toch geeft het geloof ook veel beperkingen en voelt het voor de hoofdpersonen als benauwend, heel dubbel. Alles waar ze voor staan wordt op de proef gesteld. En het blijft niet bij het gezin alleen. MKZ komt om de hoek kijken en de veestapel moet geruimd. Het verhaal wordt op een bijzondere manier afgesloten en diep onder de indruk van dit boek ben ik er lang na het lezen nog mee bezig, het heeft me geraakt.