Een indringende roman die misschien wel levens redt....

Het verhaal van Maribeth wordt verteld door een soort voice over, deze manier van schrijven ken ik van de andere boeken van Gayle Forman en kan ik zeer waarderen want het brengt een soort van nuchterheid in het verhaal. Het wordt me in de eerste zin al duidelijk, `Maribeth Klein moest overwerken om de laatst opgemaakte proeven van het decembernummer door te nemen, toen ze een hartaanval is gezet` De toon is gezet en er zit gelijk een soort spanning in het verhaal. Je wordt door haar drukke dag heen geloodst en wacht maar tot ze in zal storten. Ze voelt zich niet lekker en wordt door de huisarts naar de eerste hulp gestuurd. Ze denkt dat het zo voorbij is, nee haar man hoeft niet te komen. Ze moet een hartkatherisatie ondergaan, een kleine procedure. Dan gaat er van alles mis tijdens de hartkatheterisatie en als ze een hele poos later wakker wordt heeft ze een tube in haar mond en ligt ze aan allerlei slangen. Ze heeft op dat moment een complete by-pass operatie achter de rug en moet herstellen.
Als ze een poosje erna weer naar huis mag pakt iedereen het gewone leven weer op. Haar gezin, haar moeder die tijdelijk over is gekomen en haar werkgever ook. Maar dan met iemand anders. Voor vele moeders herkenbaar: dat je het rustig aan moet doen maar…wil je wel de kinderen naar bed brengen.
Maribeth is zichzelf niet meer en voor ze opnieuw instort pakt ze haar koffer en gaat ze weg. Alleen. Niemand weet waar ze is.
Het mooie aan dit verhaal is dat je vanaf dat moment ook alleen het verhaal en de worstelingen van Maribeth ziet. Er is totaal geen contact met thuis. Dus als lezer heb je geen idee wat haar man nu doet en met wie. Hoe de kinderen verzorgd worden, of haar moeder nog in haar huis is enz. Maribeth lijkt zich er niet zo mee bezig te houden, ze komt in een appartementencomplex met lieve buren. Zoekt een nieuwe cardioloog en doet haar best om anoniem te blijven. Ze wil niet gevonden worden. Ze wil nu nog niet terug.
Aan de ene kant geniet ze van de rust van haar nieuwe leven en haar nieuwe kennissenkring maar dan komt er toch onrust op haar af. Ze blijkt geadopteerd te zijn en om erachter te komen of er hart/ en vaatziekten in de familie zijn moet ze op zoek.
En daarnaast hoort ze ook niets van haar gezin en vriendin uit New York, die missen haar blijkbaar niet…….

Wat een strijd! Bedacht ik toen ik het boek uit had. Veel herkenbaarheid van het drukke moederschap en de sociale druk die er soms kan zijn ook al ben je ziek.
De wat afstandelijke ´Voice-over-stijl´ maakt dat je als lezer een beetje een afstand kunt nemen, Maribeth neemt veel aan, ze zullen wel denken of ze missen me niet. Het is ook keihard om als moeder en echtgenote alles achter je te laten. Dan komt er een zin die in het begin terloops in het boek lijkt te staan, ik bedoel over haar eigen adoptie, ineens naar boven drijven en Maribeth gaat op zoek naar haar biologische moeder. Ze zoekt en vindt informatie over vroeger. Ze vindt daarnaast zoveel meer. Ze schrijft alles op voor haar kinderen en mist ze enorm. De grote vraag is of ze uiteindelijk rust zal vinden en thuis zal komen, en bij wie.

Net als bij haar andere boeken heeft Gayle Forman me weer heel erg ontroerd, hoe ze laat zien dat een ziekte iemand kan veranderen en dat de patiënt en zijn-haar omgeving een nieuwe manier moet vinden om ermee om te gaan. Een mooie manier van schrijven vind ik.
Wat ik ook belangrijk vindt is dat Gayle Forman door middel van dit boek een kwestie aan de kaak stelt die heel erg belangrijk is voor vrouwen. De symptomen van een hartaanval zijn heel anders dan bij mannen. De Hartstichting kan daar mooie voorbeelden van vertellen dat de klachten bij vrouwen vaak op overgangsklachten lijken, vaak zeurderige klachten zijn in plaats van steken op de borst en dat zie je ook mooi in dit verhaal. Niemand herkent de klachten van Maribeth en dat wordt haar bijna fataal. Misschien redt dit boek wel levens…..