Open en eerlijk verhaal van een tiener.

Ik mocht voor de club van echte lezers van Atlas contact dit bijzondere boek alvast lezen, Lekhoofd komt in september in de boekhandel.
Noah heeft een bijzondere manier van de wereld ontdekken, verkennen en benoemen, zijn ouders kunnen hier totaal niet mee omgaan. Zijn vriend Teun gelukkig wel.
Samen steken ze er veel tijd en energie in om de wereld te ontdekken. Als pubers maar dan net iets anders.
Hij kan het zijn moeder niet uitleggen wat er in zijn hoofd omgaat, ik had er ook moeite mee om zijn gedachtegangen te begrijpen. In het begin springt het boek een beetje van de hak op de tak, later wordt het rustiger qua vorm. Toen genoot ik ook meer van het lezen.
Hij brengt veel tijd met Teun door, Teuns vader is psychiater en kan soms ook apart uit de hoek komen maar dat begrijpt Noah dan ook wel weer.
Dan krijgt Noah een soort aanval in de klas en belandt hij in het ziekenhuis. Epilepsie is de diagnose.Het proces daarna wordt precies beschreven. De medicatie én de bijwerkingen. Vooral dat brengt hem later soms in de problemen.

Dan is er nog Feiko, zijn begeleider in het centrum waar hij nu zit, het duurt even voor je erachter komt waar Noah zit en waarom. Dat geeft het verhaal wel een zekere spanning mee. Je moet doorlezen anders kom je er niet achter.

Eigenlijk is het een heel gedetailleerd verhaal over een tiener die zichzelf ontdekt en daarbij obstakels tegenkomt. Naast de epilepsie zit hij soms zichzelf behoorlijk in de weg omdat hij net op een andere manier naar de wereld kijkt. Het gaat over vriendschap, de relaties onderling en met de ouders. Kortom, de doelgroep is duidelijk. De open en eerlijke schrijfstijl heeft ervoor gezorgd dat ik het boek met plezier heb gelezen. Met tussenpozen omdat het wel een boek is dat je raakt en dat je niet zomaar even tussendoor leest.