Van mij mogen vader en zoon vaker een boek samen schrijven

Dit verhaal begint in een klein stadje in Amerika en wat de auteurs betreft blijft het ook daar. Je kent het wel, je hoort een vreemd nieuwsbericht over vrouwen die een slaapziekte hebben en denkt dat het een ver-van-mijn-bed-show is totdat in jouw omgeving ook vrouwen in slaap vallen en ingewikkeld worden door een soort cocon van webdraden. Wat zou jij doen? Is eigenlijk de bekende vraag die Stephen en zijn zoon Owen stelt.

Ze blijven in dit verhaal ook bij de personen zelf, de personen worden voor je begint met lezen allemaal aan jou voorgesteld. Halverwege het boek was ik daar wel blij mee, zo kon ik af en toe teruglezen wie wie was.
De personages in het boek reageren eigenlijk zoals iedere normale persoon zou doen. Proberen de cocon te verwijderen bij hun geliefden; niet slim want de dames worden wakker en vallen je aan waarna ze weer in slaap vallen.
Proberen niet in slaap te vallen; er komt een run op koffie, pepmiddelen en andere medicatie en methoden. Daarnaast vallen er door het in slaap vallen van de vrouwen hele gaten in de samenleving.
Waar in het begin nog gegrapt wordt dat de wegen veiliger worden is er van een grap aan het eind niet meer over. De ziekte treft ook de vrouwen in de plaatselijke vrouwengevangenis, op een na. Evie kan gaan slapen en zonder problemen weer wakker worden en wordt geen cocon. Clint, de echtgenoot van Lila (de plaatselijke sherrif) moet haar beschermen.
Ik ga niet vertellen of de vrouwen wakker worden, dat mag je zelf ontdekken en ik beloof dat je ervan zult genieten. Want dit tweede gedeelte was voor mij een complete verrassing.
Omdat het zo’n langzaam en gedetailleerd verhaal is, alle draadjes (leuke woordspeling) zijn goed uitgewerkt en er blijft een onderhuidse spanning waardoor je dit boek door wilt lezen. Ik heb er meer dan 3 weken over gedaan omdat ik gewoon niet wilde dat het zou stoppen. Dat heb ik niet snel met een boek., meestal lees ik snel door omdat ik wil weten hoe het afloopt.
Het is een lang verhaal, een heerlijke dikke pil om te lezen. Er gebeurt echter zoveel en dat geeft je zoveel stof tot nadenken dat het bijna niet na te vertellen is. Ik had wel het echte Stephen King gevoel, het onvoorspelbare gebeurt en het komt misschien wel weer goed maar wat is er dan van de samenleving over?
Van mij mogen vader en zoon vaker een boek samen schrijven