Het bijzondere van het gewone.

Kun je dit nog fictie noemen? Die vraag stel ik me de hele tijd wanneer ik Knausgård lees. Ik heb het tweede deel in de "Mijn Strijd" cyclus nu gelezen en, net als bij het eerste deel: "Vader" schrijft hij weer medogenloos over zijn eigen leven. Hij spaart zichzelf en zijn omgeving niet door over intieme details te schrijven maar beschrijft daarnaast het gewone, het banale, de dagelijkse boodschappen, de gesprekken met vrienden en familie, het schoonmaken van het huis, het koken, en dat alles op een manier die bijna hypnotiserend werkt. De details trekken je het boek in en maken je deelgenoot van zijn leven. Hij zal vast bepaalde zaken wat aandikken om andere weg te laten waardoor je ziet wat hij wilt dat je ziet en hij zich bevindt op de scheidslijn van fictie en non-fictie, waarbij het natuurlijk ook nog de vraag is in hoeverre de fictieve Knausgård overeenkomt met de levende, maar eigenlijk maakt het niets uit wat het is. Naar mijn mening is het in ieder geval van hoog literair gehalte. Hij verkent de menselijke maat, de onzekerheden, de sleur, de frustraties, liefde, trouw, macht en onmacht. Ach, het is gewoon mooi en ik kan dit tweede deel, getiteld "Liefde" dan ook van harte aanbevelen.