Het is een typisch meidenboek

met een horrorlaagje. ,Dit boek is de zesde jeugdthriller van Mel Wallis de Vries. Er wordt gezegd dat zij is begonnen met de Nederlandse jeugdthrillers. Ze vond het vroeger toen ze jong was altijd erg jammer dat alle thrillers over volwassenen gingen, dus daarom schrijft zij thrillers die over jongeren gaan. Naar ik gehoord heb, is dit boek iets minder heftig dan de vorige boeken. Het is een typisch meidenboek, met een horrorlaagje.
Vier vriendinnen, Kim, Feline, Abby en Pipa gaan naar een huisje in de Ardennen. Het huisje ligt een paar kilometer van het dichtstbijzijnde huis. Bovendien is een sneeuwstorm aan de gang, waardoor ze het huisje ook niet echt uit kunnen. Ze zitten ze de hele tijd alleen met elkaar, terwijl ze allemaal met hun eigen problemen kampen. Abby’s ouders gaan scheiden, Felines vader zit in een afkickkliniek, omdat hij nadat hij zijn baan kwijt geraakt was teveel was gaan drinken. Kim vindt het niet leuk dat Abby beter bevriend is geworden met Pipa dan met haar. Pipa is de bitch in het gezelschap, ze maakt de hele tijd gemene opmerkingen. Feline en Kim ergeren zich dan ook dood aan haar.
Het is dus een standaard meisjesverhaal, met een standaard vriendinnengroepje. Als Kim plotseling verdwijnt en een uitgebreide zoektocht naar haar niks oplevert, beginnen ze allemaal een beetje ongerust te worden. Als Feline daarna ook verdwijnt en ze steeds meer aanwijzingen vinden dat er nog iemand in de buurt is, worden Pipa en Abby echt bang. Ze willen zo snel mogelijk naar huis gaan, maar hun belager wil duidelijk niet dat ze wegkomen...

Het boek leest erg makkelijk weg en je zit er al snel helemaal in. Het taalgebruik is vrij simpel en ik had het in no time uit. Sommige meisjes vinden het misschien fijn dat ze zich kunnen identificeren met een hoofdpersoon. Aangezien het boek vanuit de meervoudige vertelsituatie verteld wordt, er wordt dus van ik-persoon gewisseld, moet er voor de meeste lezers wel iemand bij zijn met wie ze zich kunnen identificeren.
Het verhaal zelf vond ik erg clichématig. Het eerste deel was een standaard meidenboek, vriendinnen die vooral aan hun eigen problemen denken. Als Kim en Feline verdwijnen wordt het boek wel spannend. Toen wilde ik graag doorlezen om te weten hoe het afliep. Het einde is absoluut verrassend en onvoorspelbaar.
Maar toch vind ik een huisje in de middle of nowhere dat ingesneeuwd is en waar de elektriciteit is uitgevallen met hoogst waarschijnlijk een psychopaat in de buurt vooral klinken als een redelijk slechte horrorfilm. Omdat het boek dus ook nog behoorlijk ‘girly’ is, is het waarschijnlijk voor jongens niet zo leuk.
Het is dus een goed boek om te lezen als je zin in een thriller hebt voor een avondje, maar niet iets dat je erg lang bij blijft.