Recensie de Midasmoorden

Na al een aantal boeken te hebben gelezen van Pieter Aspe, die me telkens goed bevallen waren, was de keuze voor “De Midasmoorden”, een ander boek van Pieter Aspe, snel gemaakt. De vorige boeken waren telkens eenvoudig te begrijpen en de schrijver bracht telkens de spanning erin naarmate het einde vorderde. Bij dit boek lagen de verwachtingen dus ook hoog, maar niet elke schrijver schrijft alleen maar goede boeken …

De thrillers van Aspe spreken vele mensen aan. Hij heeft een hele reeks aan thrillers geschreven en heeft een aantal prijzen gewonnen zoals de Hercule Poirot Oeuvre prijs voor zijn volledige oeuvre. Meestal zijn het misdaadromans die zich afspelen in Brugge, de geboortestad van Pieter Aspe. In dit boek is dat niet anders.
De verhaallijn in het hele boek is geld en de hebzucht ernaar. Dit verklaart ook de titel van het boek “de Midasmoorden”, een verwijzing naar koning Midas en zijn hebzucht naar goud. Er worden ook andere zaken uit de geschiedenis erbij gehaald, zoals de nazi’s. Er worden enkele conversaties in het West-Vlaams dialect geschreven, wat het soms onbegrijpelijk maakt en het heeft geen meerwaarde voor mij.
In het begin worden er vele personages gedetailleerd beschreven, waardoor het allemaal rommelig wordt en je er soms niet meer aan uit kan. Verder wordt er meer geschreven over het privéleven van commissaris Van In en weinig over de moord op de Duitse touroperator Fiedle, wat het verhaal in het begin ook saai maakt. De bomaanslag op het standbeeld van Guido Gezelle wordt ook beschreven in het begin, maar daarna wordt er in het boek ook geen aandacht meer aan besteed. Zo wordt het drankprobleem van Van In te veel aangehaald.
Na honderd pagina’s te hebben gelezen, wordt er terug meer aandacht gegeven aan de verhaallijn van het boek. Commissaris Van In en collega Versavel moeten een verband zoeken tussen de aanslag en de moordpoging. In het begin loopt het onderzoek traag en lijkt er voor de lezer niet veel te gebeuren. Geleidelijk aan versnelt het verhaal en wordt het boek weer wat makkelijker om te lezen.
Aspe heeft in deze misdaadthriller ook wat geschiedenis willen verwerken. Zo wordt de geschiedenis van een familie die vroeger tot de nazi’s behoorde verteld. Hier rond wordt er ook een heel conflict uitgewerkt dat zich vroeger heeft afgespeeld en hierin wordt de Madonna van Michelangelo gebruikt. Dit wordt wel redelijk uitgebreid gedaan, waardoor je halverwege wilt stoppen en dit deel wil overslaan.
Na dit deel wordt het boek wel veel interessanter en wordt er een zekere spanning opgebouwd, hoewel sommige spanningselementen hierin mislukken. Zo wordt stilaan duidelijk dat de topmannen van twee grote bedrijven, “Travel” en “Kindermann”, in een geheime orde zitten samen met personen die een hooggeplaatste functie uitoefenen. Deze orde heeft plannen met Brugge om er zoveel mogelijk geld uit te halen, voornamelijk door toerisme, en hiertoe tot alles in staat zijn.
Naarmate het verhaal vordert, slaagt Aspe er toch in om de spanning op te bouwen. Stilaan vallen alle puzzelstukken in elkaar en is het makkelijker om het verhaal te begrijpen, hoewel er soms nog een aantal onduidelijkheden blijven door de hoeveelheid aan informatie.
Wanneer het einde dichterbij komt, leest het boek veel sneller dan in het begin. Er wordt niet meer uitgebreid op alles ingegaan en de ontknoping komt dichterbij. Het spijtige is dat het einde te doorzichtig is. Het was beter geweest dat het verhaal een verrassende wending nam. Wanneer de ontknoping gevallen is, eindigt het verhaal nog niet. Het wordt duidelijk dat er nog een tweede bomaanslag gepland is, dit keer op het Belfort. Hierdoor blijft de spanning in het verhaal tot de laatste bladzijde. Het boek eindigt ook met een actie, de huurmoordenaar die vlucht naar het buitenland, en niet met een afsluiting zoals in andere boeken.
Dit boek viel minder in de smaak dan de andere. Zeker omdat de spanningsopbouw in het verhaal hier lang op zich laat wachten en er veel te veel informatie wordt gegeven. Deze zaken verbeteren wel naarmate het verhaal vordert, maar in het begin zorgt dit ervoor dat het moeilijk is om het verhaal te volgen. Het boek heeft wel de typische, meestal complexere, verhaallijn die in alle thrillers van Aspe te vinden zijn. Dit is een positief punt, want je wilt weten wat de Madonna van Michelangelo te maken heeft met een Duitse touroperator.

Het boek is dus wat tegengevallen in vergelijking met de andere, maar later bleek waarom: dit is het tweede boek van de hele serie rond commissaris Van In en Aspe was nog geen voltijds schrijver toen dit boek uitkwam (1996). Hij moest dus nog groeien in het creëren van boeiende, gemakkelijk te begrijpen verhalen en ontknopingen, wat hij zeker heeft gedaan.