De drie goede feeën

De Engelse schrijfster Linda Green heeft acht romans op haar naam staan. In ons land is Green in 2017 bekend geworden met de thriller 'Ik tel tot tien'. Een boek over de grootste nachtmerrie van iedere ouder; terwijl je even een paar tellen niet goed oplet, word je kind ontvoerd. Ook haar nieuwste boek 'Haar laatste woorden' (uitgeverij Boekerij) draait om een onderwerp waar je als ouders niet over na wilt denken, seksueel misbruik. Linda Green schenkt een deel van de opbrengst van dit boek aan twee organisatie die vrouwen en kinderen, die slachtoffer zijn geworden van seksueel misbruik, ondersteunen.

Nicola is klassenassistente en haar man James loodgieter. Ze hebben het niet breed, maar vormen met hun dochters Ruby en Maisie een gelukkig gezin. Op het sterfbed van haar grootmoeder Betty krijgt Nicola te horen dat ze het huis van haar oma erft. Oma vraagt Nicola ook om voor haar baby’s te zorgen. In eerste instantie neemt Nicola oma’s woorden niet serieus. Pas wanneer Maisie in de achtertuin een botje opgraaft onder een feeënbeeld vraagt Nicola zich af of hier soms een baby van haar oma begraven zou kunnen liggen. Ondanks dat Nicola’s moeder Irene smeekt de zaak te laten rusten, schakelt ze toch de politie in. Er liggen, maar liefst drie babylijkjes onder oma’s feeënbeeldjes begraven en het wordt een heel mediaspektakel. Niet iedereen is blij dat Nicola haar familiegeheimen opgegraven heeft. De vrouw krijgt enkele dreigbrieven en ook haar auto wordt vernield. Toch blijft Nicola doorgraven naar de waarheid.

Het verhaal van Nicola’s gezin wordt afgewisseld met brieven van militair William aan oma Betty en jeugdherinneringen van moeder Irene. Naarmate het verhaal vordert, kun je uit de brieven en herinneringen opmaken wie de moeders van de baby’s zijn, hoe de meisjes zwanger geraakt zijn en wat er met hun baby’s is gebeurd.

Het boek is erg geschikt als leesclubboek. Naast seksueel misbruik komen er veel thema’s voorbij waarover flink gepraat kan worden: ongewenste zwangerschappen, stiefouderschap, schuldgevoelens, familiegeheimen, schaamte en schande en verstoorde gezinsrelaties. Opmerkelijk is dat zich in vier generaties dezelfde problemen voordoen. Het ontbreken van een vader/ echtgenoot, een verstoorde moeder-dochterrelatie en seksueel misbruik. De rol van James in het gezin lijkt op die van de prins in het sprookje Doornroosje; dankzij zijn ware liefde voor stiefdochter Ruby wordt de familievloek doorbroken.

Het boek is prachtig geschreven. Vanaf de eerste bladzijde heeft het verhaal mij gepakt. Er vielen me wel een paar vreemde zinnen op. Blz 21: Zoals jullie weten, was grootoma heel oud en ziek, en ik ben bang dat ze vanmorgen, toen ik bij haar was, is overleden. Het komt op mij over dat Nicola er niet helemaal zeker van was dat haar oma overleden is, terwijl ze toch echt haar hand vasthield toen de oude vrouw haar laatste adem uitblies. Blz 23: Ze was onlangs dertien geworden, maar af en toe leek het wel of we in puber in huis hadden. Volgens mij start de puberteit bij meisjes zo ongeveer tussen de 10 en 13 jaar, maar misschien dat dit in Engeland wat later is? Blz 32: Als ze thuis een miskraam had gehad, had ze het weinige waarmee ze was overgebleven wellicht in de tuin begraven. Ook dit klinkt een beetje vreemd. Na deze bladzijde heb ik geen aantekeningen meer gemaakt. Tijdens het lezen moet je ook niet zoeken, graven en spitten, maar gewoon genieten het verhaal. En dat heb ik ook zeker gedaan!