Recensie Dorst

Elisabeth en haar (lijvige) dochter Coco hebben geen goede relatie, als moeder gaf Elisabeth niet altijd thuis, sterker nog, ze sluit haar dochter op in haar kamer als ze er even niet meer tegen kan.
Haar werk is belangrijker, steeds weer blijkt dat Coco het kind is dat Elisabeth eigennlijk niet wilde.
Als ze haar dochter op straat vertelt dat ze niet lang meer heeft te leven, komt het verantwoordelijkheidsbesef bij Coco naar boven en besluit dat ze weer bij haar moeder gaat wonen om voor haar te zorgen de laatste dagen van haar leven.

Zoals elders beschreven is het een rauw boek, wat doet de beginfase van de opvoeding met een kind (hield Elisabeth wel van Coco?) met de rest van haar of zijn leven, het nadeel van het boek is voor mij persoonlijk dat ik vind dat Ester Gerritsen(althans in dit boek) geen prettige schrijfstijl heeft, maar nogmaals dat is persoonlijk, de intentie van het boek blijft fier overeind.