Rouw in al zijn vormen

Als freelance journalist schrijft Amy Lavelle voor onder andere Grazia, Glamour en The Independent. Met Eigenlijk helemaal niet goed maakt Lavelle haar debuut als romanschrijfster. Het boek is opgedragen aan haar moeder Dawn. Marjet Schumacher verzorgde de Nederlandse vertaling.

Je moeder is je alles. Ze is je beste vriendin. De persoon die je belt wanneer je gewoon even met iemand moet praten en die altijd advies heeft. Zij weet precies wat je nodig hebt. Ook wanneer je dit zelf nog niet door hebt. Dit is in elk geval de realiteit voor hoofdpersoon Hannah. Haar ergste nachtmerrie wordt dan ook waarheid als ze hoort dat haar moeder na een ongeluk in het ziekenhuis ligt. De hoop dat het goedkomt is al snel vervlogen en Hannah moet onder ogen zien dat ze het de rest van haar leven zonder moeder moet doen, maar hoe doe je dat?

Er zijn nog genoeg levenslessen die Hannah nog van haar moeder had willen leren. Hoe krijg je een plafond weer schoon en hoe moet je eigenlijk een goede zus zijn? De hoofdstuktitels spelen hierop in. In elk hoofdstuk staat een van die vragen centraal. Het zijn misschien niet de vragen waar je direct aan denkt, maar het zijn wel de momenten waarop Hannah naar haar telefoon grijpt om haar moeder te kunnen bellen. Uiteindelijk moet Hannah het maar gewoon ondergaan en dat levert soms hilarische situaties op. Op deze manier worden de emoties met elkaar afgewisseld en blijft het geheel mooi in balans. Die balans is ook weer terug te vinden in de verschillende personages.

Het verhaal komt langzaam op gang. De auteur neemt uitgebreid de tijd om alle personages te introduceren. Van de vader die niet over zijn emoties wil praten tot de ietwat bemoeizuchtige tante die juist te veel zegt. Ze komen allemaal voorbij en hebben elk zo hun eigen functie. Het maakt ook meteen duidelijk dat iedereen anders omgaat met verlies en dat geen enkel rouwproces hetzelfde is.

Dat langzame tempo wordt gedurende de roman vastgehouden. Met gedetailleerde beschrijvingen van de situatie weet Lavelle de aandacht van de lezer vast te houden. Hannah is een interessant personage. Ze is sympathiek, maar heeft ook haar mindere kanten. Ze is tegen de lezer erg open over haar gevoelens en dat maakt dat je makkelijk met haar kunt meeleven.

Lavelle weet hoe het is om je moeder te verliezen. Voor haar roman put ze uit haar eigen ervaringen. In een interview laat ze weten dat graag de andere kanten van het verdriet wilde weergeven. Want verlies brengt meer met zich mee dan alleen verdriet. Er zijn ook ongemakkelijke momenten of juist grappige momenten en dat weet ze goed over te brengen. Of je nou bekend bent met de situatie waarin Hannah zich bevindt of niet, Lavelle weet je erin mee te sleuren.

Eigenlijk helemaal niet goed behandelt de alledaagse situaties na een verlies. We lezen hoe Hannah langzaam het leven weer oppakt. Tijdens die alledaagse dingen wordt ze nog regelmatig geconfronteerd met het gemis van haar moeder. Alle grote momenten in haar leven waar haar moeder niet bij zal zijn. Alle ‘eerste’ keren zonder haar moeder. De eerste keer kerst en de eerste verjaardagen. Hannah probeert zich groot te houden, maar dat lukt niet altijd. Soms moeten we toegeven dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat en dat is helemaal niet erg.