Gezellige beestenboel in herkenbare feelgoodroman

Marijke Vos (1985) debuteerde in 2018 met Ik kom je halen. Sindsdien heeft ze zeker niet stilgezeten. Zo verschenen er meerdere romans en korte verhalen van haar hand waaronder een reeks verhalen die exclusief verschenen is bij KoboPlus. De negen delen zijn inmiddels gebundeld en verkrijgbaar als (digitale) omnibus. Wedden dat ik blijf is haar meest recente roman.

Debby is helemaal klaar met al die files. Ze doet er zeker anderhalf uur over om na het werk een afstand van zeven kilometer af te leggen zodat ze bij haar zus kan eten. Haar zus Hilde is ook helemaal klaar met die files. Haar man staat er ook dagelijks in en dat zorgt ervoor dat de zorg voor het eten en de kinderen volledig op haar terecht komt. De zussen sluiten een weddenschap af: afzonderlijk van elkaar zoeken ze een huis ergens in Nederland. Wie als eerst een huis gevonden heeft bepaalt wat hun volgende woonplaats wordt.

Hilde wint wanneer ze haar oog laat vallen op een monumentaal pand in een dorp in Brabant. Debby heeft al snel een mooie boerderij in de buurt gevonden. Haar vriend Stijn laat ze achter in Amsterdam. Hij zag het niet zitten om te verhuizen en eigenlijk vindt Debby dat helemaal niet zo erg. Dat de boerderij nog flink verbouwd moet worden is ook helemaal geen probleem. Ze heeft wel zin in een uitdaging en ziet het helemaal voor zich: een rustige plek vol met dieren. Welke dieren dat precies zijn, daar is ze nog niet helemaal over uit, maar dat er alpaca’s komen is een ding dat zeker is.

Wedden dat ik blijf opent met een reeks korte fragmenten waarna er telkens een tijdsprong volgt. Dit voelt nogal rommelig aan en zorgt er tevens voor dat het even duurt voordat je in het verhaal zit. Wat wel meteen duidelijk is, is dat de zussen een goede band hebben. Ze zijn erg close en bespreken alles met elkaar. De lezer zal dus niet heel raar opkijken wanneer Debby tijdelijk bij haar zus en haar gezin intrekt.

Het tijdelijke samenwonen zorgt meteen voor interessante scènes tussen de zussen. Ze hebben het soort gesprekken en discussies die je zou verwachten en dan niet alleen de positieve. Het samenwonen brengt namelijk al gauw kleine irritaties aan het licht. De band tussen de zussen wordt onder druk gezet wanneer Stijn onaangekondigd op de stoep staat. Hij heeft besloten dat hij de relatie niet zo snel wil opgeven en lijkt zich niet makkelijk gewonnen te geven. De terugkeer van Stijn is een van de belangrijkste discussiepunten tussen de zussen. Het blijft niet bij deze onverwachte wending. Net als je denkt te weten hoe het verhaal zal verlopen weet Vos er weer een interessante wending aan het verhaal te geven.

Vos neemt de tijd om haar personages uit de diepen en besteedt veel aandacht aan hun achtergrondverhalen. Dit doet ze niet alleen bij haar hoofdpersonages. Daarnaast wordt ook de omgeving niet vergeten. Debby bekijkt het dorp met de blik van een echte stadse. De kleine dorpssupermarkt waar iedereen zijn boodschappen doet en die ene kroeg waar het hele dorp in het weekend te vinden is. Uiteraard zijn daar ook nog de buren die, wellicht goedbedoeld, zich graag overal mee bemoeien en daardoor ook alles weten van iedereen. En er zijn er natuurlijk ook altijd mensen die niet zitten te wachten op ‘dat volk uit de grote stad’. Wellicht een beetje stereotype, maar daarom niet minder waar! Bovendien worden de karakters genoeg uitgediept waardoor ze beslist geen karikatuur te noemen zijn.

De ‘cultuurshock’ vanwege de verschillen tussen stad en dorp weet Vos uitstekend neer te zetten. Daardoor zijn situaties herkenbaar voor zowel de lezer uit de stad als lezers die in een dorp wonen. Wedden dat ik blijf is een heerlijke en herkenbare feelgoodroman met een knipoog. De gezellige beestenboel is een fijne bonus.