Geen hoogstandje, wel lekker luchtig

Zo als in ongeveer alle boeken van Linda van Rijn begint ook Zeezicht met de voorbereidingen van een vakantie. In dit geval gaat het om de vakantie van Anouk en haar gezin. Al jaren gaan zij naar Spanje, maar de zaken gaan slecht dus dat is financieel niet haalbaar dit jaar. In plaats daarvan zitten ze in een huisje in eigen land.

Zeezicht begint met een uitgebreide kennismaking met de hoofdpersonen. Je leert meer over Anouk en haar gezin en al gauw is het alsof je ze zelf ook al jaren kent. Ook andere personages krijgen een uitgebreide achtergrondbeschrijving en regelmatig wordt er bij gebeurtenissen verwezen naar overeenkomstige gebeurtenissen waar Anouk ooit eens over las. Een enkele keer is dit nog interessant, maar na een tijdje wordt het wat veel en voelt het vooral aan als opvulling.

Al die uitgebreide beschrijvingen maken Zeezicht van tijd tot tijd langdradig. Zeker wanneer Van Rijn weer eens in herhaling valt. Wanneer ze haar man Jan zoekt en iemand meldt dat hij niet op het toilet is, wordt enkele regels later geopperd om te kijken of hij misschien op het toilet is. Daarnaast worden de gedachtegangen van Anouk uitgebreid beschrijven. Bijvoorbeeld wanneer ze iets van twee kanten bekijkt. Vrijwel elke keer gebruikt Van Rijn hiervoor dezelfde bewoording. Wat dat betreft mag Van Rijn dus wel wat creatiever worden met haar woordkeuze. Wanneer je als lezer al bekend bent met de boeken van Van Rijn kan dit op een gegeven moment storend worden.

Naast een kort uitstapje naar wat meer erotische thrillers onder pseudoniem Sandrine Jolie, heeft Van Rijn besloten zich volledig te richting op het schrijven van zogenoemde vakantietrillers. Deze specialisatie leverde haar vanaf het begin al de vergelijking met Suzanne Vermeer op.

Van Rijn maakt gebruikt van een soepele en vlotte schrijfstijl. Nergens wordt gestrooid met dure woorden of te weloverwogen zinnen. De dingen worden niet mooier gemaakt dan ze zijn. Ook de ontknoping kan enigszins verrassend zijn. Waar de focus ligt op één verdachte met zowel motief als gelegenheid, blijkt de werkelijkheid toch anders te zitten. Geheel onverwacht hoeft de ontknoping trouwens niet te zijn voor de lezer die goed tussen de regels door heeft gelezen. Want ook de echte dader blijkt over motief en gelegenheid te beschikken. Enig minpuntje aan de ontknoping is dat deze, met name in vergelijking met de rest van Zeezicht, nogal afgeraffeld wordt. Jammer.

Doordat Van Rijn zich vanaf nu dus volledig gaat richting op de vakantiethriller kan ze mooi aandacht besteden aan het uitdiepen van de verhaallijn zonder dat het hierdoor langdradig wordt. Want eerlijk is eerlijk. Zowel literair gezien als op het gebied van spanning levert Van Rijn met Zeezicht geen hoogstandje af. Daarentegen is het een prima te lezen thriller als van luchtig houdt.