Onze lange reis met het hoofd in de koffer

Iedereen op de kermis kijkt raar op als er na een hagelbui opeens een grote, zwarte tent tussen de kramen word opgezet. De jonge poppenspeelster Matje is razend nieuwsgierig naar de Engelssprekende nieuwkomers. Zouden deze mensen haar iets kunnen vertellen over Amerika, het land van haar dromen?

Wat ze niet weet is dat de komst van de nieuwe kermisreizigers haar leven overhoop zal gooien. Na een vernietigende brand slaat Matje met haar zusje Kee, vriend Puf en aapje Toets op de vlucht. Ze slepen een koffer met wonderlijke spullen mee. Lukt het de kinderen om Amerika te bereiken en zo hun droom te verwezenlijken?

“Bij elke stap beukt de harde zijkant tegen mijn scheenbeen, maar de koffer met het hoofd erin is niet mijn grootste probleem.” -blz 7-

Allereerst; wat een toffe cover heeft dit boek. Het laat je de sfeer goed zien die terug komt in het boek. Het speelt zich af begin 1900, op een kermis. Je waant jezelf helemaal in die tijd.

Het verhaal begint op de kermis en hoe Matje, Kee, Puf en Toets op de vlucht slaan na een vernietigende brand.
Een van de redenen waarom zij vluchten is Bonker, de baas. En de baas is een typische slechterik. Wat het verhaal achter Bonker is, waarom zij naar Amerika willen en of het ze lukt om in Amerika te komen daar kom je gedurende het verhaal achter. Iedere keer krijg je een stukje info waardoor je wil blijven lezen.

“Drie kaartjes naar Amsterdam, graag, zeg ik als ik aan de beurt ben. De man achter het loket kijkt over me heen. Volgende, zegt hij. Eerste klas, voeg ik eraan toe. De kaartjesverkoper geeft geen krimp. Volgende! roept hij, nu wat harder.” -blz 112-

Ik begon vol enthousiasme aan het boek. Want het klonk heel erg tof. Maar het heeft me toch niet helemaal weten te raken. Ik vind het belangrijk om mee te voelen met de hoofdpersonen, om te voelen wat zij voelen. Dat had ik nu helaas niet. Dat wil niet zeggen dat het geen goed boek is of dat ik er helemaal niet van heb genoten. Want het verhaal en de setting is echt wel tof.

En hoe tof is het dat Toets de show steelt. Een keer geen hond of een kat, maar een aapje. Ik zou Toets ook wel willen hebben.

“Of Kee nog meer zegt, weet ik niet, want ik moet zo lachen als ik mijn officiële naam hoor dat ik er buikpijn van krijg.” -blz 171-

Ik geef het boek 3***, want het is een mooi historisch verhaal ondanks dat het niet helemaal voldeed aan mijn verwachtingen. Toch vond ik her en der wat humor in het boek. En daar hou ik van! En wat ik een leuk detail vond, is dat er een boektrailer van het gemaakt is. Daardoor krijg je een goede sfeer impressie van het boek.