Hier had veel meer in kunnen zitten!

Deze reeks draait rond inspecteur Barbarotti en ‘de man zonder hond’ is daarin het eerste deel. We maken pas laat kennis met de inspecteur, alle aandacht gaat in het begin van het verhaal naar de familieverhoudingen binnen de familie Hermansson-Grundt. Al snel kan je als lezer concluderen dat het een allesbehalve normale familie is. Al op de eerste bladzijden vertelt Rosemarie dat ze haar man dood wenst. Even later horen we een soortgelijk verhaal van Ebba en ook in het huishouden van Kristina lijkt wat loos te zijn. Robert is de verstoten zoon die niemand echt mag, buiten zijn zus Kristina dan. Pas als de vermissingen plaatsvinden, verschijnt Barbarotti ten tonele.

Zoals ik hierboven al schetste kunnen we stellen dat de familie van Rosemarie gecompliceerd is. Hakan Nesser heeft een groot deel van het boek gevuld met de familieverhoudingen te omschrijven. Zo weten we als lezer waar we aan toe zijn en in welke situatie we aanbeland zijn. Wanneer de twee vermissingen kort na elkaar plaatsvinden, komt de eerste spanning bovendrijven en was ik klaar voor een portie gruwel, spanning, actie en noem maar op. Ik las en bleef lezen en vroeg me af waar de ‘echte spanning’ bleef. De inspecteur neemt verhoren af, maar echt doorvragen doet hij in mijn ogen niet. Het resultaat kan je al raden: veel schot zit er niet in de zaak. De tijd loopt ondertussen door en er is nog steeds geen spoor van de twee vermiste familieleden. Tot er plots, zeer toevallig iets uit de lucht komt vallen en één van de zaken is opgelost. Dit was voor mij een afknapper. Het motief dat Nesser uit zijn hoed tovert is vergezocht en ik was lichtelijk teleurgesteld. Toch bleef er nog een vermiste over, dus leefde ik op hoop voor een beter vervolg van het verhaal. Ook hier weer zorgden toevalligheden ervoor dat een lid van de familie de waarheid ontdekt en actie onderneemt. Inspecteur Barbarotti heeft een jaar na de feiten ook door dat hij misschien wat dieper moet graven naar bepaalde figuren en plots is het verhaal opgelost. Als lezer wist je halverwege eigenlijk al hoe de vork in de steel zat en is het einde eigenlijk een overbodig verlengstuk geworden. Het boek had veel korter kunnen zijn en ook een pak origineler gekund. Nesser heeft de kans laten liggen om een topverhaal te maken van deze unieke familie én omstandigheden. De koude van Zweden, de rare familieverhoudingen,… Hier had zeker en vast veel meer in kunnen zitten!