Nigeriaans paradijs

In 2016 won Veerle Hildebrandt de YIEHA Young Talent Award voor haar debuut Joyride, waaruit twee jaar later Black Paradise is ontstaan. Een tikje minder autobiografisch, maar niet veel, want wie een blik werpt op Joyride herkent veel van de situaties, hoewel ze vaak net even wat anders getekend zijn. Black Paradise, de volwassen versie van haar debuut, verscheen in 2018 in het Nederlands en is nu dus ook in het Engels verkrijgbaar.

Black Paradise vertelt het verhaal van een familie - moeder Katie, vader Hans en dochter Lisa - die naar Nigeria verhuizen omdat Hans daar een prachtige baan aangeboden heeft gekregen. Lisa heeft er zelf niet zoveel trek in om Duitsland te verlaten, maar moet zich erbij neerleggen omdat ze nog te jong is om alleen achter te blijven. Eenmaal in Nigeria aangekomen blijkt het allemaal enorm mee te vallen: kast van een huis, goed beveiligd, mét zwembad en als ze dan ook kennismaakt met de ponyclub en als klap op de vuurpijl een pony, een hele echte eigen pony!, cadeau krijgt van haar ouders kan het leven niet meer stuk natuurlijk.
Het leven lijkt voor Lisa een groot feest, maar voor haar vader wordt het almaar moeilijker. Vele werkknopen worden doorgehakt onder het genot van een glaasje en de gunsten van vrouwen in de stripclub Black Paradise, en zijn alternatief van een fijn diner in een goed restaurant valt daarbij in het niet. Katie vindt het steeds lastiger om te genieten, als Hans steeds vaker ‘s avonds niet meer thuis is vanwege zijn werk, en ze buitenshuis telkens weer wordt geconfronteerd met het bepaald niet subtiele racisme van haar mede-expats.
Het paradijs wordt met de dag minder paradijselijk totdat Hans en Katie (opnieuw) gedwongen worden te kiezen.

Black Paradise komt wat langzaam op gang, maar ziet er - zeker in Nigeria - prachtig en veelkleurig uit. Bovendien was het voor mij, als voormalig paardenmeisje, het uitermate makkelijk om me te verplaatsen in Lisa die eerst helemaal niet naar Nigeria wil, maar na de kennismaking met de pony Chess natuurlijk helemaal nooit meer terug wil naar Duitsland.
Toch merkt zij natuurlijk ook wel een en ander van het (niet zo paradijselijke) leven van de zwarte mensen én van de problemen die het huwelijk van Katie en Hans binnensluipen. Het is jammer dat het vertelperspectief wat heen en weer zwabbert waardoor het lastig wordt om je echt te kunnen verplaatsen in de schoenen van Katie, Hans of Lisa. Daardoor blijven hun verhalen teveel op afstand. Maar dat is dan ook het enige punt van kritiek op dit verder hartstikke prima debuut.

Met dank aan Netgalley voor het ter beschikking stellen van de digitale review-versie van het boek.