Cheshire Crossing, of hoe een uitstekend idee en geweldige tekeningen nog geen fantastisch verhaal maken

Andy Weir, schrijver van The Martian (verfilmd onder dezelfde titel) en het vorig jaar verschenen Artemis, schrijft graag fanfiction, zo vertelt hij in het voorwoord van Cheshire Crossing. Hij is vooral dol op cross-overs: peinzen over wat er zou gebeuren als Daleks ineens zouden rondlopen in een aflevering van Star Trek, bijvoorbeeld. Of over Alice en wat er van haar terecht is gekomen na alles wat er gebeurde in Wonderland. Hoe zouden al die gruwelijke avonturen en al die doden haar verdere leven hebben beïnvloed? Wat voor puber zou zij zijn? En Wendy, die ook het nodige heeft meegemaakt in Neverland, net als Dorothy in Oz? Wat voor meiden zouden het zijn geworden en wat zou er gebeuren als ze elkaar in een kostschool zouden ontmoeten? Hij werkte dit idee uit in een webcomic waarvan de eerste aflevering verscheen in juni 2006 en de vierde en laatste in januari 2008. Weir verdiende er een ‘eervolle’ vermelding mee in de Bad Webcomics wiki: “A well-meaning crossover story with art so bad, it craps all over the story execution.”

Weir is het daar roerend mee eens en heeft het maken van webcomics jaren geleden al aan de wilgen gehangen. Zijn succes met The Martian zorgde er echter voor dat zijn oude comics – die nog op zijn website staan – werden opgesnord door zijn uitgever. Die vond de verhalen best aardig, maar was het met Weir (en de Bad Webcomics wiki) eens dat het tekenen aan een ander moest worden overgelaten.  Sarah Andersen, bekend van Sarah’s Scribbles, werd benaderd en zij wilde graag aan dit project meewerken. Ze is dol op oude boekillustraties en gek met (klassieke) sprookjes en vormgeving uit het midden van de vorige eeuw en dat zie je terug in haar tekeningen. Het verschil met de oorspronkelijke webcomic is groot. Dat is maar goed ook, want Andersens tekeningen maken Cheshire Crossing aantrekkelijk en zorgen ervoor dat je blijft doorlezen. Weir liet in Artemis al zien moeite te hebben met het uitwerken van personages en het schrijven van geloofwaardige dialogen en dat zien we helaas ook weer in Cheshire Crossing. Gelukkig geeft Andersen alle personages een eigen uiterlijk en een eigen expressie, zodat dat gebrek aan eigenheid minder opvalt. Met de hulp van Alison George, Kayla Bickers en Dojo Gubser, die de inkleuring voor hun rekening namen, en de elegante lettering van Dave Lanphear kreeg Cheshire Crossing van Andersen een unieke, opvallende visuele stijl die soms aan manga’s doet denken, terwijl er tegelijkertijd geen enkele twijfel over kan bestaan dat dit een Noord-Amerikaanse strip is.

Naast de drie bekende hoofdpersonen, zit het verhaal vol met personages die iedereen kent uit Oz, Wonderland en Neverland, zoals Mad Hatter, Cheshire Cat, de King en Queen of Hearts, Peter Pan, Tinkerbell, Scarecrow, Tik-tok (Tin man), Captain Hook en de Wicked Witch of the West. Het is Alice die het dunne verhaal op gang brengt door de schoenen van Dorothy te pikken om zich daarmee naar Oz te verplaatsen, ongewenst vergezeld door Wendy die haar probeert tegen te houden en daardoor meegetrokken wordt. De aankomst van beiden wordt door de Wicked Witch opgemerkt die daardoor op – dodelijke – ideeën komt en haar kans schoon ziet wraak te nemen op Dorothy. Dwars door drie magische werelden heen zoekt en jaagt uiteindelijk iedereen op iedereen, krijgen Captain Hook en de Wicked Witch een verhouding, vliegt Peter Pan met kriebels in zijn buik als Alice in zijn nabijheid is en tracht de – van een vliegende paraplu voorziene – Nanny van de meiden overal hulp te bieden.

Het is aan Andersen te danken dat ik hoop dat Cheshire Crossing een vervolg krijgt, met – alsjeblieft – een tekstschrijver die wel in staat is om goede dialogen te schrijven en diepte aan te brengen in de karakters. Bedank Weir netjes voor zijn uitstekende idee, maar geef Andersen een andere tekstschrijver of de kans om de meiden echt tot leven te brengen.

Recensie is eerder geplaatst op 9ekunst.nl