Naarling!

Niet een boek om vrolijk van te worden, met een tamelijk nare hoofdpersoon:



Ja, het is die man in die lange jas, die man die op het derde plaatje van het boek een toevallige passant van het leven beroofd, wiens metgezel je bent gedurende bijna 140 zwart(gallig)e bladzijden.

Enrique Rodríguez Ramírez is zijn naam en hij doceert kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Baskenland. Hij vindt zichzelf een kunstenaar en in zekere zin heeft hij gelijk. Hij leidt een studiegroep die ‘Lichamelijk geweld in de westerse schilderskunst’ onderzoekt aan de hand van het werk van Bruegel, Grünewald, Goya, Rops, Dix, Grosz, Ensor, Munch en Bacon. Maar waar deze schilders zich beperkten tot het doek en de verf, gebruikt Ramirez de wereld om zijn werk in aan te brengen, zoals hierboven te zien is. Met als resultaat....


Hij gaat uitermate zorgvuldig te werk en zorgt ervoor dat het kunst om de kunst is en blijft. Zijn slachtoffers/modellen hebben geen connecties met hem, hij wordt niet beter van hun dood, hij voorkomt op alle mogelijke wijzen dat zijn aanwezigheid op de plaats delict gedetecteerd kan worden door zo weinig mogelijk sporen nat te laten. Maar ondanks zijn zorgvuldigheid komt hij in de problemen...

Ik, moordenaar vertelt het verhaal in zwart en wit, met bloedrode uitzonderingen die daardoor natuurlijk extra in het oog springen. Een fascinerend naar verhaal, vol nare personages en naargeestige kunst en kunstenaars dat het beste op 31 oktober gelezen kan worden...