Recensie In het hart van het land

Het is nu september, prachtig najaarsweer en dat is maar goed ook, want als ik dit boek op een regenachtige, winderige oktoberdag had gelezen, was mijn winterdepressie al direct op het dieptepunt aangeland.

Wat een ongelooflijke narigheid:
Ik heb nu alles meegemaakt en er is geen engel met een vurig zwaard neergedaald om het te verbieden. Er zijn, zo schijnt het, geen engelen in dit deel van de hemel, er is geen God in dit deel van de wereld. Het behoort hier alleen de zon toe. Ik geloof niet dat het ooit de bedoeling is geweest dat hier mensen zouden leven. Dit is een land dat voor insecten is geschapen die zand eten en eitjes leggen in elkaars lijken en geen stem hebben om mee te schreeuwen als ze sterven.

Zelden een vrouwenleven gevolgd dat zo ontdaan is van welke vreugde dan ook. Het zou kunnen zijn dat de erg vroege jeugd zonnig is geweest, maar het kan ook een fantasie van Magda Hendriks zijn. Dat wordt niet duidelijk. Wel wordt duidelijk dat deze lichamelijk en geestelijk verdorde, eenzame vrouw zich op deze plek op aarde alleen nog maar staande houdt door haar verstand kwijt te raken. Er is voor Magda geen ontkomen aan, zwarter dan zwart is haar leven. Niets en niemand om om te geven of die om haar wil geven. Ze wordt gebruikt; het leven wordt uit haar geknepen totdat niets meer telt. Alles is zwart, alleen de machines in de lucht spreken op sommige dagen nog tot haar. En zij praat terug door middel van figuren die ze met witgekalkte stenen maakt. Schreeuwen zijn het. Maar er is niemand die ze hoort. De vliegende machines niet; haar dode vader niet; Hendrik en Klein-Anna niet. Wat een hel.