Recensie Kalme chaos

Misschien heb ik 'niks' met Italiaanse auteurs... maar na Bekentenissen van Zeno van Italo Svevo en Iemand, niemand en honderdduizend van Luigi Pirandello valt ook Kalme Chaos van Sandro Veronesi me tegen.
Het zou ook door de hoofdpersonen kunnen komen... in alledrie de boeken speelt een man, die - om verschillende redenen - het spoor bijster raakt, de hoofdrol. De een meer dan de ander en tot mijn opluchting is Pietro Paladini dan nog de meest normale van het stel. Hij wordt tenminste niet echt hysterisch.

Het verhaal is in een paar zinnen samen te vatten. Pietro's vrouw overlijdt tijdens een vakantie plotseling aan een aneurysma, terwijl hij bezig is een onbekende vrouw van de verdrinkingsdood te redden. Als de schooltijd weer is aangebroken en hij zijn dochter aflevert op school, belooft hij zijn dochter in een opwelling om de hele dag bij de school te blijven. Het komt hem eigenlijk wel zo goed uit, omdat het op kantoor toch al erg onrustig is, vanwege een aanstaande fusie. Hij besluit, mede daarom, om van zijn voor de school geparkeerde auto zijn werkruimte te maken en bivakkeert daar wekenlang. Afwisselend in de auto en in het vlakbij liggende park. Met regelmaat krijgt hij bezoek van familie, collega's en (on)bekenden, die meestentijds niet geïnteresseerd zijn in hem, maar hun eigen sores kwijt willen. De, voor mij, meest boeiende persoon uit het boek komt helaas niet zelf bij hem langs... Francesca, de vrouw van een collega.

Zijn tijdelijke fascinatie met de liedjes van Radiohead is erg aardig, net als Enoch's voorstel voor de samenstelling van de top van het gefuseerde bedrijf en ik zal zeker de wijze van spaghetti maken van de bovenbuurman eens uitproberen. Die zorgen er dan ook, samen met Francesca, voor dat het boek uiteindelijk nog redelijk te genieten was. Maar dat was het dan ook.. redelijk.