Lezersrecensie
Flinterdun
De moeder van de vijfjarige Puck, kapster van beroep, woonachtig in een achterstandswijk in Rotterdam, is tegen een zeer bemiddelde al wat oudere man aangelopen. Lieveling begint op het moment dat ze samen met Puck bij Pikkedoos, zoals ze hem liefkozend noemt, intrekt en daarbij Rotterdam voor Zwijndrecht verruilt. Al snel is het voor Puck duidelijk dat zij de lieveling is van 'ome meneer' en niet haar moeder. Vrijwel dagelijks moet Puck de 'lief'kozingen van haar nieuwe papa ondergaan, terwijl haar moeder daar niets van lijkt te merken. En Puck haar niets durft te vertellen.
De jaren verstrijken zonder dat er iets aan de situatie verandert. Het enige overduidelijke verzet dat Puck pleegt, is weigeren voldoende te eten. Haar moeder blijft blind voor wat er aan de hand is en de familie van haar moeder, Oma Crooswijk, tante Hannie en ome Joop, merkt ook niets, al was het maar omdat zij nauwelijks welkom zijn in Zwijndrecht. Of de dochter van Pikkedoos iets weet of vermoedt, is onduidelijk, maar zij laat duidelijk merken niets met Puck en haar moeder op te hebben. De enige die Puck soms overweegt om in vertrouwen te nemen, is meester Hofslot en uiteindelijk, als Puck flauwvalt tijdens de gymles en een been breekt, biecht ze in het ziekenhuis aan hem op wat er aan de hand is.
Het is overduidelijk de bedoeling van beide (?) auteurs geweest om er geen zielig verhaal met een tragische hoofdpersoon van te maken, maar wat het dan wel had moeten worden is onduidelijk. Oma Crooswijk is het meest geslaagde personage in dit boek, dat verder slechts bestaat uit flinterdunne karikaturen. Geen moment voelt dit verhaal 'echt' aan, omdat noch de personages, noch de omgeving, noch het tijdsbeeld geloofwaardig zijn. Met name het laatste deel is niets meer dan een opsomming van gebeurtenissen die voorbijrazen, waarbij de tragikomische toon, die de twee delen daarvoor nog dragelijk maakt, verdwenen is.
Jammer, want het motto is ijzer-, ijzersterk:
Mama kan het niet alleen, het leven.
En ik kan het niet alleen met mama,
dus ik liep naar een telefooncel
en ik belde papa en papa kwam.
– Puck
Gelezen ihkv de Hebban Debuutprijs 2016.
De jaren verstrijken zonder dat er iets aan de situatie verandert. Het enige overduidelijke verzet dat Puck pleegt, is weigeren voldoende te eten. Haar moeder blijft blind voor wat er aan de hand is en de familie van haar moeder, Oma Crooswijk, tante Hannie en ome Joop, merkt ook niets, al was het maar omdat zij nauwelijks welkom zijn in Zwijndrecht. Of de dochter van Pikkedoos iets weet of vermoedt, is onduidelijk, maar zij laat duidelijk merken niets met Puck en haar moeder op te hebben. De enige die Puck soms overweegt om in vertrouwen te nemen, is meester Hofslot en uiteindelijk, als Puck flauwvalt tijdens de gymles en een been breekt, biecht ze in het ziekenhuis aan hem op wat er aan de hand is.
Het is overduidelijk de bedoeling van beide (?) auteurs geweest om er geen zielig verhaal met een tragische hoofdpersoon van te maken, maar wat het dan wel had moeten worden is onduidelijk. Oma Crooswijk is het meest geslaagde personage in dit boek, dat verder slechts bestaat uit flinterdunne karikaturen. Geen moment voelt dit verhaal 'echt' aan, omdat noch de personages, noch de omgeving, noch het tijdsbeeld geloofwaardig zijn. Met name het laatste deel is niets meer dan een opsomming van gebeurtenissen die voorbijrazen, waarbij de tragikomische toon, die de twee delen daarvoor nog dragelijk maakt, verdwenen is.
Jammer, want het motto is ijzer-, ijzersterk:
Mama kan het niet alleen, het leven.
En ik kan het niet alleen met mama,
dus ik liep naar een telefooncel
en ik belde papa en papa kwam.
– Puck
Gelezen ihkv de Hebban Debuutprijs 2016.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Ellen IJzerman (prowisorio)
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
