Deze Reynaert verdient een mooie(re) jas

Terwijl ik normaal gesproken helemaal niet zo op de uitvoering let en bij voorkeur (goedkope) paperbacks aanschaf, vond ik dat deze keer jammer. De inhoud, met de 'vertaalde' tekst van René Broens en de prachtige tekeningen van Marc Legendre verdient eigenlijk een luxer jasje dan de slappe kaft van een paperback. Het is het enige puntje van kritiek dat ik kan opnoemen, naast dat de tekeningen een enkele keer wel heel erg donker waren.

Reynaert de vos is geen makkelijk boek om te lezen. De tekst vergt het nodige van je concentratie, want hoewel Broens het 'vertaald' heeft naar een leesbaarder Nederlands, heeft hij daarbij ook gebruik gemaakt van de jambische viervoeter. Zo begint het boek met:



Je kunt erover twisten of het handig is om die dan in de tekst aan te bieden alsof het gewone proza is, maar ik vond het wel wat hebben. Het zorgt ervoor dat je moet blijven opletten bij het lezen en soms moet je het zelfs even hardop lezen om het te begrijpen. Dat lijkt misschien ergerlijk, maar ik ervoer dat absoluut niet zo. Integendeel eigenlijk.

In het nawoord legt Broens ook uit waarom hij voor de omzetting naar jambische viervoeters gekozen heeft en verklaarde daarmee tevens, impliciet weliswaar, waarom het (soms) hardop lezen mij hielp te tekst te begrijpen. En wat is die tekst het waard om te begrijpen! Het verhaal van de sluwe, valse Reynaert die van ieders zwakheid gebruik maakt om zijn eigen huid en dat van zijn gezin te redden, is na al die eeuwen nog steeds even sterk, herkenbaar en toepasselijk. Dat is natuurlijk niet te danken aan René Broens, maar wel aan Willem die Madocke schreef.

Dit boek ga ik over niet al te lange tijd nog eens doornemen, maar dan met meer aandacht voor de tekeningen en minder voor de tekst, want daarin - zo blijkt uit hetzelfde nawoord - valt nog veel te ontdekken.

Gelezen en gerecenseerd voor Dizzie.nl in 2010