Mooi

Dit boek vertelt het verhaal van Anna en haar jongere broertje Astor. De Rode Ziekte heerst. Hierdoor zijn er geen volwassenen meer op Sicilie, waar Anna en Astor wonen. Alleen kinderen zijn nog immuun voor de Rode Ziekte, tot zij een bepaalde leeftijd bereiken. De kinderen trachten te overleven: er is weinig te eten en vele kapers op de kust. Op een zeker moment reizen Anna en Astor samen met Pietro en de hond Knuffel, in de hoop de oversteek te kunnen maken naar het vaste land. Steeds is er de hoop dat er ergens iets of iemand is die de ziekte weet te bestrijden.
Ammanita weet de wanhoop en tegelijkertijd de hoop goed te verwoorden, alsmede het aanvaarden van je lot.
Anna vraagt op een bepaald moment aan Pietro waar hij aan denkt. " Waar denk je aan? Aan honden. Dat die hoogstens veertien jaar leven, net als wij. In veertien jaar doen ze alles. Ze worden geboren, ze groeien en ze gaan dood. Uiteindelijk telt niet hoe lang het leven duurt, maar hoe je het leeft."
Iets om over na te denken. ..