Mooi!

“Ik ben niet zielig” zegt Carolien Spaans in een interview met de Volkskrant, wat verscheen op 24 augustus 2018. Dit naar aanleiding van het feit dat zij haar man, Jean, verloor toen hun zoontje Lucas zeven maanden was. Carolien Spaans, freelance journalist, schrijft columns voor het magazine Jan en samen met Eva Hoeke verzorgt zij de rubriek Eindelijk Weekend voor de Vara-gids.
Ze zegt zelf al “ik wilde Jean niet in de uitverkoop doen” maar het was haar manier om te dealen met het onvoorstelbare verlies van haar Jean.

Doet sneeuw pijn is dan ook het verhaal van Jean, Carolien en Lucas: hoe zij de liefde vindt in Jean, maar ook weer zonder hem door zal moeten.
Carolien Spaans omschrijft de kleine dingen die een relatie een relatie maken, bijvoorbeeld het “samen slapen;” een kwetsbaar moment, zo geeft ze aan, want oordopjes in, slaapmasker op, bitje in. Ook de huishoudelijke beslommeringen worden benoemd. Hier zit kracht in. Juist de gewone dagelijkse dingen die je samen beleeft en die dan plotsklaps wegvallen, raken je, komen binnen, juist door de herkenbaarheid van deze kleine dingen.

Carolien is bij haar ouders als de telefoon gaat en zij het niet te bevatten nieuws te horen krijgt dat Jean tijdens een skivakantie is verongelukt. De wijze waarop zij dit heeft verwoord is zeer realistisch. Als lezer zie je het voor je, voel je de wanhoop, de angst…
Het leven gaat door. Een cliché. Maar voor Carolien en Lucas verandert de wereld totaal. Ze is de weg kwijt “ik wil in dit huis blijven wonen, denk ik en meteen daarna wil ik weg. Ik ga het redden en ik ga verzuipen.”
Ze krijgt last van hyperventilatie, paniekaanvallen, resulterend in een burn-out. Ze krijgt medicatie. Dat helpt, zo lezen we, maar toch, ze is veranderd. Altijd de angst dat het weer misgaat. Grote groepen probeert ze te vermijden.
“Ik ben enkelvoud geworden.”
Een klein zinnetje, met een mega grote betekenis: “mijn boekje, mijn slaapkamer, mijn kind.” Zo triest, er spreekt zo veel verdriet uit. Dit kleine zinnetje, het besef bij Carolien, zegt meer dan duizend woorden.
Langzaamaan vindt ze beter haar weg alleen, samen met Lucas. Jean is echter altijd bij haar, elke avond en regelmatig bekruipt haar het gevoel aspecten van haar leven met hem te willen bespreken of hem deelgenoot te willen maken van iets wat zij heeft meegemaakt. Zij schreef dit verhaal voor Lucas. Volgens een medium, die zij in deze periode bezocht, zou Jean dit haar ook hebben gezegd “schrijf ons verhaal op voor Lucas. “

Doet Sneeuw Pijn is géén zoetsappig verhaal. Je zou op het verkeerde been gezet kunnen worden (man en vrouw ontmoeten elkaar, zijn samen gelukkig, krijgen een zoon samen, dan een noodlottig ongeval en het opkrabbelen daarna). Doet Sneeuw Pijn is een zeer realistisch inkijkje in wat er in het leven van Carolien gebeurde toen hun geluk uiteen werd gerukt. Hoe ga je verder, hoe doe je dat, kun je dat überhaupt?